به مناسبت روز جهانی پیشگیری از خودكشی اعلام شد
از تفاوت های جنسیتی تا انتخاب روشهای مختلف خودكشی بین زنان و مردان
به گزارش جوان بین برپایه گزارش سازمان بهداشت جهانی، خودكشی تقریباً نیمی از مرگ و میرهای خشونت آمیز در جهان را تشكیل می دهد و در ۴۵ سال گذشته، میزان خودكشی در سرتاسر جهان ۶۰ درصد افزایش یافته است، این درحالیست كه خودكشی اكنون بین سه عامل اصلی مرگ و میر در میان افراد ۱۵-۴۴ ساله (زن و مرد) قرار دارد.
به گزارش جوان بین به نقل از ایسنا، ۱۰ سپتامبر روز جهانی جلوگیری از خودکشی نام گذاری شده است؛ در این راستا انجمن بین المللی جلوگیری از خودکشی (IASP)، سازمان بهداشت جهانی (WHO) و فدراسیون جهانی بهداشت روان (WFMH) برای میزبانی روز جهانی جلوگیری از خودکشی همکاری می کنند و در سرتاسر دنیا این ماه (سپتامبر)، ماه آگاهیِ ملی و بین المللی در ارتباط با جلوگیری از خودکشی است.
در حالیکه جلوگیری از خودکشی در تمام سال از اهمیت برخوردار است، اما این ماه، زمانِ اختصاصی را برای جمع شدن با شور و اشتیاق جمعی برای صحبت پیرامون یک مبحث دشوار فراهم می آورد.
چونکه در این میان همه ساله هزاران نفر در اثر خودکشی جان خویش را از دست می دهند و بسیاری دیگر هم تحت تاثیر مرگ آنها قرار می گیرند بنابراین نمی توان از تأثیر پدیده خودکشی چشم پوشید؛ به همین مناسبت خبرگزاری ایسنا با فریبرز درتاج- رئیس انجمن روانشناسی تربیتی ایران به گفتگو نشسته و در این گفتگو درباره موضوعاتی همچون تأثیر خودکشی، علت بروز این پدیده در افراد و عوامل دخیل در آن پرداخته است که مشروح آنرا در ادامه می خوانید.
در ابتدای این گفتگو فریبرز درتاج خودکشی را نتیجه همگرایی عوامل ژنتیکی، روانشناختی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سایر عوامل خطرزا عنوان نمود و اظهار داشت: افرادی که جان خویش را می گیرند، نمایانگر یک گروه ناهمگن با تأثیرات علیتی منحصر به فرد، پیچیده و چند وجهی هستند. چنین ناهمگنی، چالشهایی را برای متخصصان جلوگیری از خودکشی به وجود آورده است.
پیشگیری از خودکشی، چالشی جهانی
وی افزود: این چالشها را می توان با اتخاذ نگاهی چندسطحی و منسجم، در جلوگیری از خودکشی برطرف کرد. جلوگیری از خودکشی یک چالش جهانی است. همه افراد جامعه در جلوگیری از آن نقش اساسی دارند. هر فردی بعنوان یک عضو جامعه، بعنوان فرزند، بعنوان پدر و مادر، بعنوان یک دوست، بعنوان یک همکار یا بعنوان یک همسایه می تواند تغییر ایجاد کند. هر فردی می تواند آگاهی در مورد این مساله را افزایش دهد، خود و دیگران را در مورد علل خودکشی و علایم اخطار دهنده برای خودکشی آموزش دهد و در نجات یک زندگی سهیم باشد. همینطور بینش انحصاری و تجربه های بی نظیر میلیون ها نفری که هر ساله تحت تاثیر رفتار خودکشی قرار می گیرند، می تواند برای آگاهی افراد جامعه و تأثیرگذاری بر پشتیبانی از افرادی که رفتار خودکشی داشته اند و اطرافیان صدمه دیده، بسیار پرارزش باشد. درگیر کردن این افراد در تحقیقات، ارزیابی ها و مداخله ها باید در برنامه های هر سازمانی که به جلوگیری از خودکشی می پردازد، قرار گیرد.
افکار خودکشی را طبیعی تلقی نکنید
وی با اشاره به اینکه رفتار خودکشی رفتاری جهانی است که هیچ مرزی نمی شناسد، اظهار نمود: خودکشی، بدون در نظر گرفتن سن، جنس یا پیشینه می تواند افراد همه ملل، فرهنگ ها، مذاهب و طبقات را تحت تاثیر قرار دهد. خودکشی اغلب نتیجه بهداشت روانِ صدمه دیده و درمان نشده است؛ افکار خودکشی، گرچه معمول است، اما نباید طبیعی تلقی شود و اغلب حاکی از موارد جدی است. اما به صورت دقیقتر، ایده پردازی خودکشی به معنای این است که شخصی بخواهد زندگی خویش را تمام کند یا به فکر خودکشی باشد. با این وجود، دو نوع ایده خودکشی منفعل و فعال وجود دارد. ایده خودکشی منفعل هنگامی اتفاق می افتد که شخص آرزو می کند مرده باشد یا بمیرد، اما در واقع هیچ برنامه ای برای خودکشی ندارد. از طرفی، در ایده خودکشی فعال، نه تنها شخص به فکر خودکشی است، بلکه قصد آنرا هم دارد و به صورت مشخص، برنامه ای برای انجام آن دارد.
مرگ سالانه یک میلیون نفر در دنیا بر اثر خودکشی
درتاج با اشاره به آمار جهانی نرخ خودکشی خاطرنشان کرد: سازمان بهداشت جهانی تخمین می زند که هر سال تقریباً یک میلیون نفر در اثر خودکشی جان خویش را از دست می دهند، که نشان دهنده نرخ مرگ و میر جهانی ۱۶ نفر در هر صد هزار نفر یا یک مرگ در هر ۴۰ ثانیه است و پیشبینی می شد تا سال ۲۰۲۰ این میزان مرگ و میر به یک نفر در هر ۲۰ ثانیه افزایش یابد.
خودکشی یکی از سه عامل اصلی مرگ ۱۵ تا ۴۴ ساله ها
به قول وی، سازمان بهداشت جهانی همینطور گزارش می دهد که خودکشی تقریباً نیمی از مرگ و میرهای خشونت آمیز در جهان را تشکیل می دهد و میزان خودکشی در سرتاسر جهان طی نیم قرن اخیر، ۶۰ درصد افزایش یافته است. خودکشی حالا در میان سه عامل اصلی مرگ و میر در میان افراد ۱۵-۴۴ ساله (زن و مرد) قرار دارد.
رئیس انجمن روانشناسی تربیتی ایران با اشاره به اینکه آمار جهانی مبادرت به خودکشی هم ۲۰ برابر بیشتر از خودکشی های تکمیل شده است، اظهار داشت: باآنکه میزان خودکشی در میان مردان سال خورده به صورت سنتی بالاتر بوده است، اما نرخ خودکشی در میان جوانان به حدی افزایش یافته است که حالا در یک سوم از تمامِ کشورهای جهان، این گروه بیشتر در معرض این خطر قرار دارند و نرخ خودکشی آنها رو به افزایش است. به صورت کلی خودکشی ها در سطح جهانی؛ ۵۵ درصد در سنین ۱۵ تا ۴۴ سال و ۴۵ درصد در سن ۴۵ سال و بالاتر اتفاق می افتند.
در آمارهای جهانی، نرخ خودکشی چقدر است؟
درتاج اضافه کرد: آخرین آمار مربوط به سال ۲۰۲۰ از ۱۸۳ کشور جهان (در هر صد هزار نفر) هم نشان داده است که کشور لیتوانی در اروپای شرقی با نرخ خودکشی (۹/۳۱)، کشور روسیه در اروپای شرقی با نرخ خودکشی (۳۱) و کشور گویان در آمریکای جنوبی با نرخ خودکشی (۲/۲۹) در رتبه هایِ اول تا سوم قرار دارند. کشور کره جنوبی در آسیا با نرخ خودکشی (۹/۲۶) و تعدادی دیگر از کشورهای اروپای شرقی همچون بلاروس با نرخ خودکشی (۲/۲۶) و سورینام و قزاقستان، هر دو با نرخ خودکشی حدود (۲۲) در رتبه های چهارم تا هفتم قرار دارند و جزء کشورهای دارای میزان خودکشی بالا هستند.
وی با اشاره به اینکه برپایه اعلام WHO بالاترین میزان خودکشی مردان و زنان در اروپا، بخصوص اروپای شرقی، گزارش شده است، تصریح کرد: در مقابلِ کشورهایِ اروپای شرقی که بالاترین میزان نرخ خودکشی را دارند، در اروپای غربی تنها کشور بلژیک است که با نرخ خودکشی (۷/۲۰) در رده یازدهم قرار دارد. با این وجود، بلژیک بیشترین قوانین لیبرالی در مورد خودکشی به کمک پزشک را در اختیار دارد، که به احتمال زیاد عاملی درافزایش آمار این کشور خواهد بود.
این روانشناس با اشاره به اینکه کشور بوتان که به شاخص اندازه گیری شادی جمعی و رفاه ملی، معروف است، نرخ خودکشی نسبتاً بالایی در حدود (۴/۱۱) در هر صد هزار نفر را دارد و در رتبه ۵۷ قرار دارد، اضافه کرد: شاید جای تعجب داشته باشد که خیلی از کشورهای درگیر جنگ و دارای مشکلات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، نرخ خودکشی کمی دارند بعنوان مثال افغانستان با نرخ خودکشی (۷/۴) در رتبه ۱۳۷ و عراق با نرخ خودکشی (۳) در رتبه ۱۶۵ قرار دارند.
درتاج در ادامه درباره نرخ خودکشی در ایران هم توضیح داد و اظهار داشت: ایران هم در میان این ۱۸۳ منطقه جهان در سال ۲۰۲۰ با نرخ خودکشی (۱/۴) در رتبه ۱۴۹ قرار دارد که خودکشی در میان مردان ایرانی با نرخ (۵) بیشتر از زنان ایرانی با نرخ (۱/۳) در هر صد هزار نفر است و به طورکلی نشان دهنده نرخ خودکشی نسبتاً کم در کشورمان است.
رئیس انجمن روانشناسی تربیتی ایران با اشاره به اینکه هنجارهای اجتماعی در رشد رفتارهای خودکشی نقش بسزایی دارند، خاطرنشان کرد: مطالعات جامعه شناسی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم از تأثیرات صنعتی شدن در رابطه بین جوامع جدید شهری و صدمه پذیری در مقابل رفتارهای خود مخرب یاد کردند و این نشان داده است که فشارهای اجتماعی تأثیرات زیادی در بالا بردن نرخ خودکشی دارد و امروزه علل اختلاف نرخ خودکشی در کشورهای مختلف به منظور جلوگیری از خودکشی باید بررسی شود.
تفاوت های جنسیتی در خودکشی
ایشان در ادامه این گفتگو به تفاوت های جنسیتی در خودکشی اشاره نمود و اظهار داشت: آمارهای رسمی و مطالعات تحقیقاتی نشان داده که در خودکشی تفاوت جنسیتی وجود دارد. این اختلافات بعنوان تناقض های جنسیتیِ خودکشی شناخته می شود. در حالیکه بحث در مورد این مورد دشوار است، باید تاکید کرد که اگر بخواهیم سالانه تعداد کشته شدگان خودکشی را در سرتاسر جهان کاهش دهیم، این دانش مهم می باشد و درک این تفاوت های جنسیتی می تواند به متخصصان در طراحی و توسعه استراتژی های پیشگیری و مداخله کمک نماید.
به قول رئیس انجمن روانشناسی تربیتی ایران و طبق مطالعات آماری انجام شده توسط مراکز سلامت روان در سرتاسر دنیا، احتمال خودکشی در مردان چهار برابر بیشتر از زنان است. با این وجود، زنان بیشتر از مردان در معرض خودکشی قرار دارند. میزان مبادرت به خودکشی در زنان ۲ تا ۳ برابر بیشتر از مردان است، همینطور زنان احتمالاً افکار خودکشی بیشتری را تجربه می کنند.
درتاج تصریح کرد: برپایه مطالعات CDC، مرگ و میر مردان، ۷۹ درصد از کل خودکشی های جهان را نشان داده است اما میزان خودکشی غیرکشنده در زنان چهار برابر بیشتر از مردان است و در زنان بزرگسال و نوجوانان دختر شایع تر است. مردها چهار برابر بیشتر از زنان در معرض خودکشی هستند. زنان احتمالاً افکار خودکشی بیشتری نسبت به زنان دارند و زنان چهار برابر بیشتر از مردان در کوشش برای خودکشی هستند. مردان به احتمال زیاد از سلاح گرم و زنان به احتمال زیاد از مسمومیت برای خودکشی استفاده می نمایند.
وی ادامه داد: همینطور برپایه آخرین اطلاعات عرضه شده توسط WHO، در جوامع اروپایی و آمریکایی میزان مرگ و میر ناشی از خودکشی در مردان بیشتر است، در حالیکه در جوامع آسیایی این آمار پایین تر است. برپایه گزارش who، حتی اگر زنان بیشتر از مردان مستعد افکار خودکشی باشند، میزان خودکشی در مردان بیشتر است و به صورت متوسط، در مقابل خودکشی یک زن حدود سه تا چهار مورد خودکشی مردان وجود دارد. باآنکه در بخش هایی از آسیا، این نسبت کمتر است. در کشورهای غربی مردان حدود ۳۰۰ درصد یا سه برابر بیشتر از زنان احتمالاً در اثر خودکشی می میرند، در حالیکه چند کشور (که در کل بیشتر از صد میلیون نفر ساکن دارد) از رقم ۶۰۰ درصد هم فراتر رفته است. بیشترین تفاوت در نسبت خودکشی زنان و مردان در کشورهای بلوک شوروی سابق و بعضی از کشورهای آمریکای لاتین مشاهده شده است.
بنابر اظهارات رئیس انجمن روانشناسی تربیتی ایران و طبق آخرین آمار انتشار یافته در سال ۲۰۲۰ در میان ۱۸۳ کشور، لیتوانی با نرخ خودکشی (۱/۵۸ مرد در جمعیت ۱۰۰ هزار نفری) در رتبه اول خودکشی مردان و دو منطقه آنتیگوا و باربودا با نرخ خودکشی (۰ مرد در جمعیت ۱۰۰ هزار نفری) آخرین رتبه را در خودکشی مردان دارند و در ارتباط با نرخ خودکشی زنان، کشور لسوتو در جنوب آفریقا با نرخ خودکشی (۴/۲۴ زن در جمعیت ۱۰۰ هزار نفری) رتبه اول در خودکشی زنان و منطقه باربادوس با نرخ خودکشی (۵/۰ زن در جمعیت ۱۰۰ هزار نفری) آخرین رتبه را در خودکشی زنان دارد.
وی با اشاره به اینکه اختلاف در تلاش ها و خودکشی های تکمیل شده در زنان به اشتباه سبب شده است که بسیاری باور داشته باشند مبادرت به خودکشی در زنان اغلب روشی برای جلب توجه است، نه یک خطر جدی و این دور از واقعیت است، اظهار داشت: توجه به این نکته ضروریست که در میان زنان، مبادرت به خودکشی (اما شکست خورده) بزرگترین عامل خطر برای خودکشی در آینده است و تمام اقدامات خودکشی، چه در مردان و چه در زنان، باید بسیار جدی گرفته شود. در حقیقت، تفاوت در میزان خودکشی تا حدودی با علل بالقوه زیادی مانند موارد مربوط به استفاده از ابزارهای کشنده تر، تجربه تجاوز، نابرابری و نقش های جنسیتی در جامعه، تفاوت در روش های قابل قبول برای مقابله با مشکلات و درگیری های زندگی، در دسترس بودن و ترجیح جهت استفاده وسایل مختلف خودکشی، الگوهای مصرف الکل و تفاوت در میزان رجوع برای اختلالات مربوط به سلامت روان در میان زنان و مردان، تبیین می شود.
دلایل تفاوت در انتخاب روشهای خودکشی بین زنان و مردان
درتاج با اشاره به اینکه یکی از مهم ترین علل تفاوت بین مبادرت به خودکشی و خودکشی های موفق بین زنان و مردان روش های خودکشی مورد استفاده است، توضیح داد: مردان بیشتر تمایل دارند روش های خودکشی خشونت آمیز (کشندهتر) از قبیل سلاح گرم و حلق آویز شدن را انتخاب کنند، در حالیکه زنان بیشتر از روش های غیرکشنده تر مثل مصرف بیش از اندازه دارو یا سم، استفاده می نمایند.
رئیس انجمن روانشناسی تربیتی ایران با اشاره به اینکه فراتر از عامل جنسیت، در تفاوت انتخاب روش های خودکشی، عوامل و شرایط دیگری هم در این تفاوت دخیل هستند، اضافه کرد: مطالعه ای نشان داد مردانی که متأهل بودند بیشتر از اسلحه گرم استفاده کردند، در حالیکه مردانی که ازدواج نکرده بودند، با حلق آویزان شدن جان خویش را از دست دادند و زنان مجرد کمتر از زنان متأهل خویش را حلق آویز می کردند. مردانی که سابقه مصرف مواد را داشتند به احتمال زیاد در اثر مسمومیت جان خویش را می گرفتند، در حالیکه مصرف قبلی مواد هیچ تأثیری بر مسمومیت بعنوان یک روش خودکشی در زنان نداشت. برای هر دو جنس (زن و مرد)، احتمال مسمومیت در میان افرادی که داروهای روان پزشکی مصرف می کنند، به صورت قابل توجهی بیشتر بود و روش هایی مانند مصرف عمدی بیش از اندازه دارو در افرادی که مدتی افسرده شده بودند، رایج بود.
به قول او همینطور یافته ها نشان داده هنگامی که افراد به شرایط حاد واکنش نشان می دهند، سلاح گرم رایج تر است. این یافته از سفارش های فعلی برای منع نگهداری سلاحِ گرم در منزل، پشتیبانی می کند؛ در کل نباید تصور شود که فقط افراد یک جنس از روش معین و خاصی برای خودکشی استفاده می نمایند.
وی با اشاره به اینکه شدت اقدامات خودکشی هم در زنان و مردان متفاوت می باشد، اظهار داشت: حتی هنگامی که هر دو جنس، از یک روش خودکشی استفاده می نمایند، تلاش مردان بیشتر و جدی تر است (۶۰ درصد شدیدتر، حداقل از نظر آماری) و از نظر آماری تعداد مردانی که مبادرت به خودکشی کرده و زنده مانده اند، کمتر از زنانی است که پس از مبادرت به خودکشی زنده مانده و احتیاج به بستری در مراقبت های ویژه دارند. اقدامات قبلی خودکشی هم در دو جنس متفاوت است. همانطور که در بالا گفته شد، هم زنان و هم مردانی که سابقه مبادرت به خودکشی دارند، در معرض خطر خودکشی در آینده هستند، اما بیشتر از نیمی از خانمهایی که با خودکشی می میرند، یک اقدام قبلی داشته اند، در حالیکه کمتر از نیمی از مردانی که خودکشی می کنند، یک اقدام قبلی دارند.
چرا تفاوت های جنسیتی در خودکشی وجود دارد؟
درتاج در ادامه در پاسخ به این سؤال که چرا تفاوت های جنسیتی در خودکشی وجود دارند؟، خاطرنشان کرد: بعضی از نظریه های مختلف تفاوت های جنسیتی در خودکشی را ناشی از نقشهای جنسیتی و انتظارات اجتماعی می دانند. همینطور محققان این احتمال را مورد بررسی قرار داده اند که قصد خودکشی امکان دارد نقشی در این اختلاف داشته باشد که در مردان تمایل به خودکشی موفق، بیشتر از زنان است.
وی تصریح کرد: کلیشه های جنسیتی مردان یعنی "سخت بودن" و "قوی بودن" اجازه شکست را نمی دهد و شاید سبب شود که مردان روشی خشن تر و کشنده تر را برای خودکشی انتخاب کنند. همینطور به علت اینکه زنان، در شرایط پذیرش اجتماعی بهتر و بیشتری در ارتباط با صحبت در مورد اختلالات روانی و مشکلات خود نسبت به مردان قرار دارند، بیشتر مجاز به ابراز صدمه پذیری و درخواست کمک هستند و احتمالاً از اقدامات خودکشی بعنوان وسیله ای برای ابراز نیاز خود به کمک هم استفاده می نمایند. امکان دارد زنان علاقه ای به مبادرت به خودکشی جدی نداشته باشند، چونکه این عمل خشونت آمیز و مردانه تلقی می شود. احتمال دارد زنان نسبت به مردان در مواجهه با پریشانی روانی یا بیماری نسبت به مردان، به صورت زود هنگام مبادرت به خودکشی کنند، اما کمتر قصد مُردن و بیشتر تمایل به کوشش برای درمان پریشانی خود داشته باشند. علاوه بر اینها، امکان دارد زنان به دنبال تصمیم به مبادرت به خودکشی، آزادتر در تغییر نظر و احساس خود باشند.
این روانشناس اعتقاد دارد که در هر صورت صرف نظر از جنسیت، کوشش برای خودکشی همیشه باید جدی گرفته شود و بعنوان یک رفتار توجه جویانه رد نشود و ضروری می باشد، تحقیقات بیشتری برای شناسایی و درک بهتر علل تفاوتهای جنسیتی در خودکشی و تدوین راهبردهای مداخلهای مبتنی بر جنسیت، صورت گیرد.
افرادی که قصد خودکشی دارند چه علائمی از خود نشان می دهند؟
ایشان در ادامه در پاسخ به این سؤال که به صورت کلی افرادی که قصد خودکشی دارند چه علایم اخطار دهنده ای در آنها وجود دارد؟ بیان نمود: بیشتر افرادی که در معرض خودکشی هستند، علایم اخطار دهنده یا علائمی از اهداف خویش را نشان می دهند. بهترین راه برای جلوگیری از خودکشی، شناخت این علایم هشداردهنده است و اینکه در صورت مشاهده این علایم، آنها را جدی بگیریم و بدانیم که چگونه پاسخ دهیم. اگر اعتقاد دارید که یک دوست یا یکی از اعضای خانواده در معرض خودکشی است، می توانید با عرضه گزینه های جایگزین، نشان دادن اهمیت مراقبت و درگیر کردن یک متخصص در جلوگیری از خودکشی، ایفای نقش کنید. البته خودکشی از خیلی از عوامل پیچیده ژنتیکی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، خانوادگی، فردی، اختلالات روانشناختی بخصوص اختلال افسردگی و دوقطبی و.... ناشی می شود.
درتاج در ادامه در ادامه به شایع ترین عوامل هشداردهنده خودکشی اشاره نمود و توضیح داد: صحبت آزادانه در مورد خودکشی (هرگونه صحبت در مورد خودکشی، مُردن یا خودآزاری، مانند "ای کاش من به دنیا نیامده بودم"، "بهتر بود که من از دنیا می رفتم" و...)، جستجوی وسایل کشنده، تمرکز غیرمعمول بر مرگ، مُردن یا خشونت (برای مثال؛ نوشتن شعر یا داستان و هر مطلبی در مورد مرگ) از عوامل هشداردهنده خودکشی است.
رئیس انجمن روانشناسی تربیتی ایران همینطور احساس ناامیدی در زمان حال و نسبت به آینده را از دیگر عوامل هشداردهنده خودکشی دانست و اظهار داشت: ناامیدی نشانه اخطار دهنده ظریف اما بسیار خطرناک برای خودکشی است؛ مطالعات نشان داده است که ناامیدی چه در کوتاه مدت و چه بعنوان صفت پایدار، پیشبینی کننده قوی برای خودکشی است؛ شخص ناامید اعتقاد دارد که اوضاع هیچگاه بهتر نمی گردد و تغییر نمی نماید. این افراد امکان دارد در مورد احساسات "غیرقابل تحمل" صحبت کنند، آینده تاریکی را تصور کنند و اظهار کنند که هیچ کار و هدفی برای انجام دادن ندارند. نوعی احساس گرفتار شدن، که در نهایت به این نتیجه می رسند که "راه دیگری به جز خودکشی وجود ندارد".
او همینطور نفرت از خود، احساس بی ارزشی، گناه، شرم و نفرت از خود و به کار بردن جملاتی مانند؛ "همه از من بهتر شدند" یا "شما بدون من زندگی بهتری خواهید داشت"، نظم دادن به امور زندگی (نوشتن وصیتنامه، دادن اموال و املاک با ارزش و مورد علاقه و ایجاد تدارکات آینده برای اعضای خانواده، خداحافظی (دیدارها یا تماس های غیرمعمول یا غیرمنتظره با خانواده و دوستان و خداحافظی به صورتی که دیگر باردیگر دیده نخواهد شد)، انصراف از دیگران (عقب نشینی از دوستان و خانواده، افزایش انزوای اجتماعی و تمایل به تنها بودن)، رفتار خود مخرب (افزایش مصرف الکل یا مواد مخدر، رانندگی بی پروا، روابط جنسی ناامن و خطرات غیرضروری که به نظر می آید که برای شخص سلامتی اش مهم نیست و آرزوی مرگ دارد( و احساس ناگهانی آرامش(احساس ناگهانی آرامش و خوشبختی بعد از افسردگی بسیار شدید، یعنی اگر فرد به صورت ناگهانی و بدون هیچ دلیل واضحی از احساس افسردگی به خیلی خوشحال یا آرام بودن تغییر حالت دهد، می تواند به معنای این باشد که تصمیم به خودکشی گرفته است) را از شایع ترین عوامل هشداردهنده خودکشی عنوان نمود.
درتاج همینطور اظهارات مبهم (مانند؛ "دیگر نیازی نیست شما نگران من باشید" یا "ای کاش می توانستم بخوابم و هیچگاه از خواب بیدار نشوم" و... ) و تغییر شدید خلق و خوی یا تغییر ناگهانی شخصیت (مانند تغییر و جایگزینی رفتار خوب با رفتار سرکشی قبلی) را از شایع ترین عوامل هشداردهنده خودکشی دانست.
وی افزود: از علایم اخطار دهنده دیگر که به یک قاب ذهنی برای خودکشی اشاره دارند می توان به از دست دادن علاقه به فعالیتهای روزمره، غافل شدن از ظاهر خود و تغییرات بزرگ در عادت های غذایی یا عادتهای خواب اشاره نمود. اگر فرد گرفتار اختلالات خلقی مانند افسردگی یا اختلال دوقطبی باشد، از وابستگی به الکل رنج ببرد و یا قبلاً مبادرت به خودکشی یا سابقة خانوادگی خودکشی داشته باشد، این سیگنال ها و علایم خطرناکتر هستند و باید جدی تر گرفته شوند؛ علائمی که عنوان شد، فقط نشانه این نیستند که شخصی به فکر خودکشی است، این یک فریاد برای کمک است. اگر هرکدام از این علایم هشداردهنده در اطرافیان مشاهده شد، آنها را ترغیب کنید تا به متخصص بهداشت روان رجوع کنند. اگر به نظر می آید در معرض خطر جدی آسیب زدن به خود هستند، آنها را تنها نگذارید، وسایل احتمالی را که می تواند برای صدمه رساندن به خودشان استفاده کنند، بردارید و از کسی کمک بگیرید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب