ناکام ترین جنگنده های جهان که تبدیل به آهن قراضه شدند
جوان بین: در طول سال ها، چندین ایده و طرح مفهومی برای ساخت جت های جنگنده عنوان شد که هیچ گاه منتهی به تولید نشدند.
غزال زیاری: طراحی و تولید یک هواپیمای جنگنده جدید، سالها طول می کشد و مراحل مختلفی همچون طراحی، پروتوتایپ های مختلف و مراحل آزمایشی را شامل می شود. با این وجود، همه هواپیماهایی که از مرحله طراحی روی کاغذ فراتر رفته و وارد مرحله آزمایش می شوند هم درنهایت به تولید انبوه نرسیده و تبدیل به ستون های اصلی نیروهای هوایی جهان نمی شوند.
در این راستا می توان از چندین نمونه هواپیما در طول تاریخ ارتش آمریکا نام برد که با وجود کوشش های فراوان برای تولید یک جت جنگنده، تمام این تلاش ها به بن بست و ناکامی منجر شدند. نکته جالب توجه اینجاست که دلیل همه این ناکامی ها، اشتباهات تجاری یکسان نیست و برخی از این جنگنده ها به علت مهندسی ناقص وارد عرصه تولید نشدندو برخی دیگر ممکنست به علت تغییر در منافع استراتژیک به تولید انبوه نرسند.
درهر حال، دلیلش هرچه که باشد، می توان از چندین مدل هواپیمای جت جنگنده نام برد که هیچ گاه از پتانسیل کامل آنها استفاده نشد و به انبوهی از فلزات قراضه و البته صفحات تاریخ پیوسته اند. در این مقاله می خواهیم تا برخی از بزرگترین جت های ناکام در طول تاریخ هوانوردی مدرن آمریکا را با هم مرور نماییم.
General Dynamics F-۱۱۱B
در اواخر دهه ۱۹۶۰، خیلی واضح و روشن بود که ارتش آمریکا به هواپیمای جدیدی برای جایگزینی F-۴ Phantom نیاز دارد؛ هواپیمایی که مسئولیت دوگانه ای را به عنوان رهگیر وجنگنده تهاجمی برعهده داشت.
از همین رو نیروی هوایی آمریکا با جنرال دینامیکس، یک پیمانکار دفاعی در جهت توسعه و ساخت یک هواپیمای جدید، آغاز به همکاری کرد و بر طبق تاریخچه کامل هوانوردی R.G. Grant، هواپیماهایی مثل F-۱۶ Fighting Falcon همراه با یک جنگنده آزمایشی جدید به نام F-۱۱۱ طراحی شدند که هدف از طراحی آنها، نفوذ به سطوح پائین قلمرو دشمن بود.
در هر حال این هواپیمای جنگنده نتوانست نیازهای گسترده و متنوع پنتاگون را برآورده کند و تنها هفت نمونه از آن ساخته شد. با شروع دهه ۱۹۷۰، نیروی دریایی آمریکا تصمیم گرفت تا بجای این هواپیما، به سراغ ساخت هواپیمای متفاوتی به نام F-۱۴ Tomcat رفته و در نتیجه برنامه ساخت F-۱۱۱ را کنسل کرد.
McDonnell XF-۸۵ Goblin
در طول سال ها، نیروی هوایی آمریکا در تلاش بود تا با توسعه ناوهای هواپیمابر هوابرد، چالش اسکورت های جنگنده فاقد برد مناسب برای پشتیبانی از بمب افکن های دوربرد را حل کند. یکی از نخستین مفاهیم، شامل اتصال جنگنده های انگلی می شد؛ این نامی بود که برای ابزاری که به پائین بمب افکن های بین قاره ای B-۳۶ Peacemaker متصل می شد، داده شده بود.
این هواپیما که برای این کار طراحی شده بود، یک جت کوچک و با شکلی عجیب بود که XF-۸۵ Golbin نام گرفت. بگفته موزه هوا فضا و فرماندهی راهبردی هوایی، تنها دو فروند از این مدل هواپیما ساخته شد و هیچ یک از آنها نیز وارد خدمت نیروی هوایی آمریکا نشد.
در نهایت بزرگترین چالش پیش روی این برنامه، این بود که این جنگنده های کوچک، به سختی به پرواز در می آمدند و برای لنگر انداختن با بمب افکن های بزرگ به مشکل می خوردند. در نهایت مفهوم ناوهواپیما بر B-۳۶ بعد از مدتی کوتاه، کنار گذاشته شد و نیروی هوایی آمریکا هیچ گاه نتوانست هیچ مدل هواپیمایی که قادر به استقرار جنگنده باشد را توسعه دهد.
Lockheed YF-۱۲
هواپیمای Lockheed YF-۱۲ این شانس را داشت که قوی ترین رهگیری باشد که تا به امروز طراحی شده است؛ اما هیچ گاه این رویا محقق نشد؛ نسخه اصلاح شده SR-۷۱ Blackbird هیچ گاه نتوانست تبدیل به هواپیمای جنگنده ای شود که بتواند از جنگنده های پویا پیشی بگیرد.
این هواپیا تقریباً تمام مشخصا هواپیمای CIA A-۱۲ و هواپیمای SR-۷۱ نیروی هوایی را داشت؛ با این استثنا که بعلاوه، مجهز به سیستم راداری آماده رزم و موشک های هوا به هوا نیز بود. نمونه های اولیه این هواپیما هیچ گاه نتوانستند تائیدیه های لازم برای تولید انبوه را کسب کنند و تنها سه فروند از هواپیمای YF-۱۲ تولید و ساخته شد.
منبع: simpleflying
۵۸۵۸
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب