نوع نگاه ها به زن، شرم آور است، رهبری در دهه ۷۰ مشكلی با اعزام تیم های زنان به خارج نداشتند
به گزارش جوان بین انتخاب نوشت: پروانه سلحشوری با ابراز تاسف از انعكاس تصویر زن در جامعه ایرانی اظهار نمود: چنین نگاهی به زنان خجالت آور است، به حدی كه من به علت این گونه نگاه ها به زنان، بارها از خودم و زن بودنم بدم آمده است! در حالیكه خودم می دانم در جامعه ایرانی حتی مردان هم مظلومند، چون زن را چون شیطانی ترسیم می كنند كه در همه حال مقرر است مرد را فریب دهد! و متاسفانه مردان، قربانیانی هستند كه همواره فریب زنان را می خورند!
نشست بررسی مسائل «دختران روز گذشته، امروز و فردا» به مناسبت تولد حضرت معصومه (س) با حضور پروانه سلحشوری، نماینده مجلس شورای اسلامی، رفعت بیات، نماینده سابق مجلس و فعال سیاسی و ساعده سیما، دبیر كارگروه دختران و جوانان معاونت زنان ریاست جمهوری در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات برگزار گردید.
پروانه سلحشوری با اشاره به توانمندی دختران و زنان ایرانی اظهار داشت: ورزش یكی از فعالیت هایی است كه به سالم و پرتحرك ماندن جسم زنان كمك می نماید. برای این مهم باید از كودكی دختران را به ورزش عادت دهیم همان گونه كه در چین این مهم به كار گرفته می شود و با تشخیص استعداد و پتانسیل كودكان آنها را به سمت رشته های خاصی از ورزش هدایت می كند. حال ما كه همه چیز را از چین وارد می نماییم اما خوبی های آنها را نمی توانیم بگیریم اما از همه جهت فقط وابسته شدیم. به صورتی كه دو كشور شرقی ما را اداره می كنند! ازاین رو اگر بتوانیم به سمتی حركت نماییم كه ورزش در مدارس جدی گرفته شود و به اندازه سایر دروس به آن اهمیت داده شود. اما متاسفانه آن قدر كه به درس اهمیت داده می شود، ورزش جدی گرفته نمی گردد و امروز كودكان ما جسم سالمی ندارند.
وی اضافه كرد: درباره ورزش همگانی تلاش زیادی شد و مجلس هم بر این امر اصرار كرد تا دولت هم همراه شود و همه بر آن بودند كه ورزش همگانی نمود بیرونی پیدا كند. چونكه مجلس یك نیروی قانونگذار است و دولت و نهادهای اجرایی باید بر آن باشند تا قانون را پیاده كنند كه یكی از این قوانین تاكید بر ورزش همگانی برای سالم و پرتحرك ماندن جامعه بخصوص زنان است. بدین سان اگر زن را به وسیله ورزش قوی كردیم، به نهاد جامعه پذیر آن یعنی خانواده، اموزش و پرورش و رسانه ها برمی گردد، به صورتی كه رسانه ها همچون رسانه ملی با پخش برنامه های ورزشی جامعه را تشویق به تحرك و ورزش كند. بعد از آن به سطح روان شناختی توانمندسازی زنان می رسیم، یعنی عزت نفس، خود ارزشمندی و اعتماد به نفس در فرد بالا برود. وقتی به سه فاكتور عزت نفس، خودارزشمندی و اعتماد به نفس اشاره می نماییم، یعنی من زن آن قدر اعتماد به نفس دارم كه آن قدر ارایش نكنم كه دیده شوم!
نماینده مجلس شورای اسلامی افزود: ازاین رو جامعه ای كه دخترانش به جای اینكه بر خصوصیت های ظاهری و درونی خودشان تاكید كنند و به سمت حفظ ظاهر پیش می روند، یك جای كار می لنگد. ما عادت كردیم، دائم بگوییم غربی ها برهنه و راحت و... هستند، اما همان غربی ها مانند بعضی از دختران ما آرایش نمی كنند! تنها در موارد خاصی به آرایش می پردازند. حال آنكه كشورهای خاورمیانه ركوردار مصرف لوازم آرایش هستند؟! چرا دختر ما باید این حس را داشته باشد، برای دیده شدن احتیاج به آرایش زیاد دارد؟ چونكه ما سایر چیزها را از او گرفتیم. در ایران تعریفی كه از زن عرضه می شود، ... نمی دانم باید چه بگویم به كسانی كه زنان را این گونه می بینند این نوع نگاه به زن شرم آور است!
پروانه سلحشوری با ابراز تاسف از انعكاس تصویر زن در جامعه ایرانی اظهار نمود: چنین نگاهی به زنان خجالت آور است، به حدی كه من به علت این گونه نگاه ها به زنان، بارها از خودم و زن بودنم بدم آمده است! در حالیكه خودم می دانم در جامعه ایرانی حتی مردان هم مظلومند، چون زن را چون شیطانی ترسیم می كنند كه در همه حال مقرر است مرد را فریب دهد! و متاسفانه مردان، قربانیانی هستند كه همواره فریب زنان را می خورند! ازاین رو وقتی تعریف زن در جامعه در این سطح نازل است، چگونه انتظار داریم كه دختران و زنانی داشته باشیم كه اعتماد به نفس بالایی داشته باشند و بر نیروی درونی و قدرت جسمی خودشان تكیه كنند و در جامعه به درستی تحرك و زندگی كنند.
رهبری در دهه ۷۰ مشكلی با اعزام تیم های بانوان به خارج نداشت
رفعت بیات دیگر میهمان این برنامه اظهار داشت: سال ۶۹ و در زمان ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی، مشاور معاون رئیس جمهور در امور ورزش بانوان بودم، بد نیست كه بگویم جنگ تحمیلی تمام شده بود و تیم می خواست به چین برود و به من پیشنهاد كردند كه چند نفر از بانوان هم همراه تیم بروند. آن موقع هنوز تیم های ملی بانوان نداشتیم. اما برخی تیم های ورزشی در حد قهرمانی كار می كردند و آن موقع تیم بسكتبال بانوان را سامان دادیم كه به چین بروند، اما مشاهده كردیم كه برخی مسئولان مقاومت می كنند، البته این مقاومت از سوی ریاست جمهوری نبود. اما عموما برای اعزام به خارج فدراسیون های بانوان مقاومت و مخالفت می شد، من برای رفع مشكل نامه ای خطاب به رهبری نوشتم.
وی اضافه كرد: در این نامه از ورزش بانوان دفاع كردم و شرح دادم حال كه تیم های ایرانی به چین می رود، نیاز است كه بانوان در حوزه ورزش با حفظ حجاب فعال باشند و در میادین جهانی حضور پیدا كنند، شادابی، قدرت و سلامت زن ورزشكار مسلمان را به جهان نشان دهند. همینطور در این نامه نام بعضی از ورزش های بانوان و طرح لباس را عرضه كردیم. یكی از ورزش هایی كه قرار بود، در مسابقات چین شركت نمایند، دوچرخه سواران بودند و لباسی كه طراحی شد، لباس مناسبی بود. همینطور تنیس روی میز، گلف، شمشیربازی، اسب سواری، والیبال، بسكتبال همراه با طراحی لباسی كه به نظرم از لباس های فعلی قشنگ تر و آزادتر بود، هم پرنسیب اسلامی داشت و هم ورزشی.
نماینده دوره هفتم مجلس شورای اسلامی افزود: یادم است كه این نامه را به هاشمی رفسنجانی دادم كه رهبری در جواب پاسخ داده بودند كه با رعایت شئونات اسلامی مشكلی نیست. پس از آن هاشمی رفسنجانی گفت هر كاری كه لازم است برای اعزام تیم بانوان به چین صورت گیرد، بگویید انجام بدهند، من حمایت می كنم. این اتفاقات سال ۶۹ و ۷۰ صورت گرفت در آن شرایط و جوی كه با امروز خیلی تفاوت داشت. زمانی كه به تربیت بدنی رفتم، قهرمانان زن پراكنده شده و هر كس به گوشه ای رفته بود كه تلاش كردیم تیم ها را جمع نماییم و سر و سامانی بدهیم. ابتدا از تیم بسكتبال آغاز كردیم و تیم را با مخالفت های بسیاری سرو سامان دادیم و برای اعزام به چین آماده كردیم. این تیم فقط قصد داشت كه بازیهای چین را از نزدیك ببیند نه اینكه بازی كند و در این میان حتی رفتن تیم بانوان به چین اشكال داشت. آن زمان فردی كه رئیس فدراسیون شنا بود، گفته بود كه اگر بانوان به چین بروند، فاسد می شوند، به این فرد پاسخ دادم، خود شما كه می روی و شنا را می بینی! فاسد نمی شوی، این كه تنها بسكتبال است.
پژوهش های قالبی جز اتلاف بودجه ملی، گرهی را باز نمی كند
ساعده سیما با اشاره به سطحی گذر كردن از مسائل جوانان و عواقب آن عنوان كرد: امروز باید از گسست نسلی صحبت نماییم، در واقع یك قطع ارتباط بین نسل ها اتفاق افتاده است كه اگر حتی بخواهیم از این واقعیت چشم پوشی نماییم، چیز دیگری از آن بیرون می آید و تجربه این را نشان داده است كه بررسی نكردن مسائل و لاپوشانی آنها سبب شد كه با انبوهی از مشكلات در بین جوانان مواجه شویم. تجربه عینی نگاه نكردن به تفاوت ها سبب شده كه در خانواده ها فرزندان با تفاوت سنی كم حرف یكدیگر را نمی فهمند. گویی دیگر نمی توان با یك نسل پایین تر ارتباط برقرار كرد! من متولد دهه ۶۰ هستم، اما گاهی تصور می كنم نمی توانم صحبت های یك فرد متولد دهه ۸۰ را نمی توانم بفهمم. مشكل به علت نفهمیدن من نیست، بلكه به علت پیشرفت جامعه و ارتباطات آن است.
وی اضافه كرد: در ابتدای نشست به ده ها عنوان پژوهشی درباره مسائل زنان و دختران در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات اشاره شد، باید بگویم امروز دانشگاه ها پر از پژوهش هایی است كه درباره قشر جوان انجام شده است. امروز باید پرسید جای پژوهش های كاربردی كجاست؟ امروز من كه بعنوان یك فردی كه در معاونت زنان ریاست جمهوری كار می كنم، از این پژوهش ها خبر ندارم. در این پژوهش ها بودجه دولتی و ملی صرف شده و به هر حال بیت المال مصرف شده است، اما خروجی آن چه بوده است؟ برای من بعنوان فعال در حوزه زنان اطلاع رسانی نشده است، چگونه باید به كار یك دختر دهه ۶۰ و بی خبر از وجود چنین پژوهشگاهی بیاید! پژوهش برای دختران و جوانانی كه دغدغه هایش متفاوت با نگاه و مسائل ماست، چه كاركردی داشته است؟!
۲۳۵۲۳۵
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب