خانه ای از جنس بلوك، پلاستیك و پارچه بعلاوه تصاویر
جوان بین: به ظاهر آلاچیق در پارك است و جایی برای آساییدن بوشهری ها در گوشه ای از شهر، جایی كه بساط ناهار و شامشان را برپا كنند تا ساعتی خوش باشند در كنار خانواده اما این تنها ظاهر شیك و روی زیبای داستان است.
این آلاچیق پناه بی خانمانهاست در بوشهر و محل زندگی...
مریم، چادری در این آلاچیق پارك برازجان بوشهر علم كرده؛ می گوید "با عمویم زندگی می كنم؛ رفته پی ضایعات، من هم الان می روم برای تامین مخارج زندگیمان؛ ضایعات را از در مغازه ها و میان زباله ها جمع می نماییم و می فروشیم."
او سی سال دارد اما از 16 سالگی اعتیاد پیدا كرده و همسرش هم این را می دانسته ولی بالاخره او را ترك می كند و الان جای دیگری صاحب خانه و زندگی و زن و بچه شده است و مریم رها شده در یك آلاچیق كوچك میان چادری است كه در گوشه ای از ین شهر برپا كرده.
اطرافش پر از خرده ریز و وسایل مختلف است، بطری نوشابه و ضایعاتی از این قبیل؛ راه كسب درآمدش همین است.
پدر و مادرش را از دست داده و خواهر و برادرهایش هم ازدواج كرده اند و از حضور مریم در كنارشان خجالت می كشند چون اعتیاد دارد. مریم از برخی بی مهری ها گلایه دارد و می گوید: "هیچ نهادی هم به ما كمك نمی كند، گاهی مواقع از جانب بهزیستی می آیند و عكسی می گیرند اما كمك چندانی نمی گردد."
می گوید شب ها آرامش ندارد و ناراحت است از اینكه مجبور است به گوشه ای پناه ببرد تا جوانان رهگذر متوجه حضورش نشوند، مبادا مورد سوءقصد قرار بگیرد.
در پاسخ به اینكه چرا تاكنون ترك نكرده؟ می گوید" ترك كنم كه چه بشود، باز هم به اینجا بیایم و در زباله ها بگردم؟"
و باردیگر حرف اول اش را تكرار می كند و ادامه می دهد: "یك بار به بهزیستی مراجعه نموده ام و به ما قول خانه دادند تا شب ها كسی اذیتمان نكند، خبر دارند كه اینجا چه بر سر زن ها می آید؟ "
"همین گوشه خیابان هم آسایش نداریم و برای ما مزاحمت ایجاد می شود." خواسته اش این است كه یك خوابگاه برای زن هایی مثل او درست شود تا شب ها فارغ از ترس و احساس ناامنی سر بر بالین بگذارند.
"الان ۱۴ سال است كه اعتیاد دارم، و بیست سالم بود كه ازدواج كردم. از قبل ازدواج معتاد بودم و آن بدبخت هم توسط من به سمت اعتیاد كشیده شد. تركم داد ولی باز هم به سمت اعتیاد رفتم."
"مواد را از خرده فروشان می گیرم، پول غذا ندارم اما مواد باید به بدنم برسد. بیشتر بعنوان غذا كیك و نوشابه می خوریم و گاهی همین هم نمی توانیم بخوریم!"
می گویند یدالله با كارتن خواب های شهر آشناست؛ او صاحب یكی از مغازه های محدوده نزدیك به خارج شهر است و می گوید: "از شهرها و روستاهای اطراف هم می آیند، سمیه، صغری، عاطفه، سكینه، سارا، هانیه، دخترانی از سنین ۱۶، ۱۸، ۲۱ و... هستند كه به مصرف شیشه و مواد اعتیاد دارند و فروش هم انجام می دهند.
"مهران، علی، محمد هم شب ها از ساعت دوازده به بعد در میدان ها و پاركینگ ها و پشت ساختمان ها، در دره های فصلی و آلاچیق پارك ها می خوابند. ضایعات جمع می كنند و می فروشند، برخی هم به تن... یا فروش مواد مشغولند."
برای مردان بی خانمان محل اسكان اختصاص داده اند اما زنان هنوز آواره اند
«محمدمهدی زنده باد»، فعال اجتماعی و محیط زیستی است كه مدت ها پیگیر وضعیت كارتن خواب هاست، در این خصوص به خبرنگار ایسنا می گوید: جایی هست به اسم "شیلتر" كه مخصوص مردان است و شب ها از ساعت حدود ۸ شب به آنجا می روند، این مرا ناراحت می كند كه برای مردان محل اسكان اختصاص داده اند اما زنان هنوز آواره اند."
او می گوید: " برخی كارتن خوابها خیلی مهربان و مظلوم هستند؛ یك دفعه به یكی از همین كارتن خواب ها كتابی دادم و خیلی تعجب كرد و گفت مدت هاست كتاب نخوانده ام. جالب است دفعه بعد كه دیدمش كتاب را به من پس داد و گفت این را به كسی دیگر بده تا او هم بخواند"
زین پس اگر از كنار پلی، گوشه پاركی و پاركینگی، یا دیوار خرابه ای گذر كردید لحظه ای مكث كنید، شاید پشت همان دیوار مرد یا زنی آواره، درد بی خانمانی را به دوش كشیده و از زخم های تنهایی ناله می كند...
ای بار حكایت مردی است كه زن و بچه و زندگی اش را از دست داده و حالا در آستانه ی ۶۵ سالگی تنها و بی سرپناه دست هایش را با آتشی كه در پارك گوشه خیابان افروخته است گرم می كند.
علی، پیرمرد تنهایی است كه در یك فضای سبز روبروی میدان خروجی شهر روزگار می گذراند؛ می گوید: "دو سال است اینگونه زندگی می كنم و بیست سال است كه اعتیاد دارم، حالا هم زباله جمع می كنم تا خرجم دربیاید.
وی در پاسخ به اینكه چرا به شیلتر نمی رود؟ ادامه می دهد: "گفته اند كسی كه زباله جمع می كند نمی تواند به اینجا بیاید. بهزیستی هم چند بار آمده اما اقدامی انجام نداده اند."
سه بار به كمپ رفته اما نتوانسته ترك كند، از برخوردهایی كه در كمپ با او انجام شده رضایت دارد اما امیدی به ترك كردن ندارد. ساك و مدارك و لباس هایش را دزدیده اند و خودش مانده و لباس تنش...
اضافه می كند: "من بیست سال است اعتیاد دارم و نمی توانم به صراحت بگویم ترك می كنم، یك دفعه هم توانستم برای سه ماه ترك كنم اما باز هم نشد و هر چیزی كه گیر بیاید می خرم و مصرف می كنم."
دلش حمام می خواهد و ادامه می دهد: "كل عمرم شپش نزده بودم ولی در این مدت گرفتار آن شدم. در حمام عمومی هم كه ما را راه نمی دهند. خیلی وقت است حمام نكرده ام، پیش از آن هم در دستشویی پارك خودم را شستم و یك دفعه هم از آب نمای پارك و با آب دزدی حمام كردم"
حكایت همچنان باقی است... زن معتاد دیگری در پاركینگ دورافتاده جاده منتهی به خارج از شهر با خواهر و برادر كوچك ترش زندگی می كند... كسی را ندارد و هر سه شان اعتیاد دارند.
پدرش معتاد بود و او را نیز گرفتار اعتیاد كرده؛ تا كلاس سوم ابتدایی درس خوانده، ازدواج كرده و بعد هم طلاق گرفته است. كارش فروش ضایعات است و و با پول آن مواد می خرد، اگر هم پولی اضافه آمد غذا می خرد، اگر نه كه هیچ...
ادامه می دهد: "بهزیستی می آید و وضعیت را می بیند و كاری نمی كنند، گفتند یك آسایشگاه می سازند اما خبری نشده. فقط یك قولی داده و رفته اند."
خانه ی دست ساخته اش را به ما نشان می دهد، سرپناهی كه خودش با بلوك و پلاستیك و پارچه ساخته است، را با خوشی نشانم می دهد و می گوید "خیلی خوب و گرم است، اینجا امنیت داریم..."
" مسئولین می گویند این شهر كارتن خواب ندارد، پس الان و در این ساعت كجایند كه این زن ها و مردهای هراسان و سرگردان را ببینند؟"
و این دفعه لیلاست كه در امتداد خیابان قدم می زند؛ می گوید چهار سال است كه اعتیاد دارد و ادامه می دهد: در خانه خواهرم می مانم، اما آنها هم وضع مالی مناسبی ندارند و مجبورم كار كنم، تا بتوانم خرج خودم را دربیاورم... اگر میشد كه بهزیستی به مشكلات ما بی خانمان ها رسیدگی كند خوب بود، خودشان تمام مشكلات را می دانند و نیازی به بازگشت ما نیست."
باردیگر در امتداد خیابان راه می رود و اتومبیلی كه آهسته به او نزدیك می شود...
زن های بی خانمان سرپناه شبانه ندارند
ساناز شجاع زاده، مددكار و روانشناس در گفت و گو با خبرنگار ایسنا مدعی شد: بعضی از این افراد مبتلا به بیماری هایی چون هپاتیت بوده و همین طور حامل ویروس اچ آی وی هستند."
وی ادامه داد: كارتن خواب ها به علت اعتیاد و بیماری های رفتاری، مكان ثابتی ندارند، روزها بیشتر دنبال كارتن جمع كردن هستند و شبها هم سرپناهی ندارند، در صورتیكه سرپناه شبانه برای مردها راه اندازی شده است. متولی رسیدگی به این مساله نهادهایی چون بهزیستی، مركز بهداشت، شهرداری، فرمانداری و مراكز مشاوره بیماری های رفتاری هستند.
نیاز به تامین اعتبار از طرف سازمان بهزیستی جهت راه اندازی سرپناه شبانه ویژه زن ها
رئیس بهزیستی شهرستان دشتستان در گفت و گو با خبرنگار ایسنا اظهار نمود: ما یك موافقت نامه اصولی جهت راه اندازی سرپناه شبانه ویژه خانم ها گرفته ایم كه راه اندازی آن برمبنای درخواست یك شخص حقیقی در دستور كار قرار داده شده است ولی جهت صدور پروانه و آغاز فعالیت او نیاز به تامین اعتبار از طرف سازمان بهزیستی دارد.
عبدالحمید انصاری با اشاره به اینكه الان شیلتر آقایان با ظرفیت 20 نفر در حال فعالیت است، عنوان كرد: اگر شهرداری با ما همكاری كرده و قسمتی از هزینه ها را متقبل شود ما نیز خواهیم توانست اعتبار ماهیانه ای را از بهزیستی در امتداد تحقق این مساله دریافت نماییم.
وی افزود: متاسفانه هنوز برای راه اندازی شیلتر بانوان تامین اعتبار نشده است ولی كار خیلی خوبی كه در حال انجام می باشد راه اندازی یك كمپ ترك اعتیاد ویژه بانوان است كه ضمن درمان خانم های معتاد می تواند بطور شبانه روز از آنها نگهداری كند.
كارتن خواب های حاشیه شهر به سرپناه بازگشت نمی كنند
وی درباره علت نبود سرپناه شبانه برای زنان كارتن خواب اظهار داشت: خیلی پیگیر این قضیه بودم اما تعداد كارتن خواب های حاشیه شهر به سرپناه بازگشت نمی كنند، ما تا جایی پیش رفتیم كه شهرداری را هم برای كمك همراه كردیم ولی خود معتادان حاضر نیستند به شیلتر بیایند و حرف انان این است كه می خواهیم زباله گردی نماییم و با وضعیت تورم امروز، ایجاد پناهگاه برای دو سه نفر اصلا توجیه ندارد.
انصاری افزود: بازگشت و حضور این كارتن خواب ها در سرپناه بستگی به وضعیت آب و هوا دارد؛ در شبهای سرد و بارانی زمستان، ظرفیت سرپناه تكمیل می شود اما در شب هایی كه هوا خوب و مناسب می باشد ۳ یا ۴ نفر به شیلتر بازگشت می كنند و ما نیز نمی توانیم آنها را مجبور به بازگشت نماییم.
وی ادامه داد: در شیلتر جای گرم و امكانات در اختیار این افراد قرار داده می شود. البته سرپناه ها در چارچوب قوانین و چارچوب های خاصی با افراد بازگشت كننده رفتار می كنند و در مركز نیز استعمال هر گونه مواد مخدر ممنوع می باشد و این نیست كه فرد زباله گردی خودرا انجام دهد و نشئه شود و بعد از آن ساعت یك نیمه شب به سرپناه بازگشت كند و آرامش دیگران را برهم بزند.
كمپ ترك اعتیاد ویژه بانوان راه اندازی خواهد شد
رئیس بهزیستی شهرستان دشتستان تصریح كرد: افراد كارتن خواب متقاضی ترك اعتیاد به كمپ فرستاده می شوند و اگر از لحاظ مالی نیز مشكل داشته باشند به آنها كمك می شود. اگر نیروی انتظامی آنها را دستگیر كند و كارتن خواب باشند به كمپ اعزام شده و بدون پرداخت حتی یك ریال درمان می شوند. الان هم مجوز یك كمپ ترك اعتیاد ویژه بانوان گرفته ایم كه بزودی راه اندازی خواهد شد.
وی تصریح كرد: مركز DIC (مركز گذری كاهش آسیب) بهزیستی نیز وسایل تزریق بهداشتی برای جلوگیری از شیوع بیماری های مسری مثل هپاتیت و ایدز و یك وعده نهار را در اختیار افراد كارتن خواب قرار می دهد، همین طور خانم ها در صورت بازگشت می توانند وسایل بهداشتی و یكبار مصرف برای تزریقات خود و یا غذا دریافت نمایند.
این مسئول تصریح كرد: مشكل شیلتر این است كه بسیاری از خانم های كارتن خواب به علت انجام زباله گردی تا ساعت ۲ شب حاضر نیستند به شیلتر بازگشت كنند و فقط دو یا سه نفر اظهار تمایل كرده اند، با این وجود پلیس می تواند كارتن خوابها را با دستور قضایی دستگیر كرده و به كمپ ارجاع دهد تا به صورت بلاعوض نگهداری و درمان شوند حتی برای درمان و نگهداری آنها تا سه ماه هم می توانند در كمپ بمانند.
گزارش از: زهره عرب، خبرنگار ایسنا در بوشهر
منبع: جوان بین
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب