درباره ی ی پاسخ های سست زیباکلام به یک بازیگر در مورد امنیت ملی
جوان بین: در عوض اما، واشقانی در حصار ناآشنایی برای سوژه مصاحبه خود، فهم واقع گرایانه ای نسبت به اتفاقات درحال وقوع داشت و توانست حسابی با طرح سؤالات چالش برانگیز زیباکلام را در گوشه رینگ گیر بیندازد.
برنامه های گفت وگومحور یا به اصطلاحی که در فرنگ رایج است: «تاک شو» با چه هدفی برای مخاطب تولید می شوند؟
هدف اصلی و اساسی این برنامه ها دامن زدن به حواشی، اظهارنظر در مورد مسایل سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و... است تا به این واسطه بتوانند مخاطب را جذب و سرگرم کنند.
سنت برگزاری چنین شوهایی در غرب و بخصوص در ایالات متحده آمریکا از گذشته استمرار داشته و حتی با وجود تغییر نسل ها و ذائقه ها دوامش را حفظ نموده است، برای اینکه همچنان برای مردم اهمیت دارد که بدانند سلبریتی ها در مورد مسایل مختلف چه طور فکر می کنند. اما در ایران ما چطور؟
ظهور و بروز تاک شوهای ایرانی در داخل -و نه در جامعه ایرانیان آمریکا- بشکلی که رایج است چندان مرسوم نیست و فقط چندسال از عمر آن در رسانه ها می گذرد. این برنامه ها در ایده پردازی، لحن و شیوه اجرا، کُپی تاک شوهای آمریکایی هستند، اما سوای نمونه های اندک و به واسطه تفاوت های فرهنگی و سختگیری های جریان اصلی رسانه در کشور، آن طور که انتظار می رفته با اقبال عمومی مواجه نشده اند.
در ادامه به برنامه «رُک» و گفتگوی مجری آن، «مجید واشقانی» با «صادق زیباکلام» به عنوان یکی از استثنائات ممکن اشاره خواهم کرد، اما فقدان رابطه حسی میان مخاطبان هدف سرگرمی با تاک شوها را باید در دیرپا نبودن سنت اجرای این برنامه ها در ایران و محافظت حداکثری از آن چه «آبرو»ی افراد نامیده می شود خلاصه کرد.
البته فرهنگ روادار شرقی در بازگویی برخی مسایل که به صلاح خود، خانواده و جامعه نیست این اجازه را به خود می دهد که ساخت چنین سوژه هایی را لااقل در رسانه ملّی به تعویق بیندازد و در موارد معدود نظیر «شب خوش» با اجرای «مهران غفوریان» محتوای مورد پذیرش خویش را به ساختار تاک شو تحمیل کند.
در این شرایط برنامه به کاری علی السویه بدل می شود که بود و نبود آن فرقی به حال بینندگان تلویزیونی ندارد! به بیان دیگر، موفقیت برنامه های گفت وگومحور در گرو فهم جدید از چارچوب های نو و رها شدن از محدودیت های محتوایی است که باتوجه به فراهم نشدن مقدمات این امر در سازمان، باید آدرس تماشای یک تاک شو آبرومند را در فُرم های جایگزین نظیر پلت فرم ها و زمینه های پخش آنلاین مانند یوتیوب و آپارات جست وجو کرد. از همین رو است که تولید و پخش «باضیا»، «اکنون» و «رُک» از دید مخاطبان تیزبین دور نمی ماند و آنها را درگیر خود می کند، چون فارغ از نقد ساختاری، این تاک شوها می توانند در همراهی بیشتر با روح زمانه به بخشی از تمنای جامعه ایرانی برای سرگرم شدن پاسخ دهند و آنها را برای لحظه ای هم که شده سر ذوق بیاورند.
مجید واشقانی در جدید ترین قسمت برنامه یوتیوبی رُک به سراغ صادق زیباکلام، به عنوان یکی از جنجالی ترین و رسانه ای ترین اساتید حوزه علوم سیاسی رفت تا نظرات وی در مورد مسایل مختلف از قبیل قدرت موشکی ایران، پرونده هسته ای کشور و مواجهه او با امپریالیسم و قدرت تمامیت خواه غرب را به چالش بکشد که باتوجه به بازخوردهای موجود در فضای مجازی می توانیم به موفقیت واشقانی در انجام این امر رای دهیم. اما چه می شود که مخاطب عادی -و نه افسون شده توسط مدیای غربی- در دوگانه واشقانی- زیباکلام اوّلی را برمی گزیند و وقع و اهمیتی برای کارشناس حوزه سیاسی داخلی و خارجی قائل نمی شود؟
اشتباه اساسی استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران در گفتگو با بازیگر تلویزیون آنجا بود که کوشش کرد برای توجیه نظراتش در زمین واشقانی بازی کند، ولی حریف بیدی نبود که با این بادها لرزه به اندامش بیفتد و صحنه را برای یکه تازی زیباکلام ترک بگوید.
دال مرکزی زیباکلام در گفت وگوهایش با خبرگزاری ها، رسانه های چپ، راست، داخلی و خارجی کلیدواژه چیزی جُز «دموکراسی» و بیان طوطی وار آن در همه این سال ها نبوده است و اگر بخواهیم پکیج او را در یک کلمه خلاصه نماییم چیزی جُز این واژه به ظاهر زیبا، اما در باطن فریبنده و انتزاعی دستمان را نمی گیرد.
در عوض اما، واشقانی در حصار ناآشنایی برای سوژه مصاحبه خود، فهم واقع گرایانه ای نسبت به اتفاقات درحال وقوع داشت و توانست حسابی با طرح سؤالات چالش برانگیز زیباکلام را در گوشه رینگ گیر بیندازد و حقیقت صحنه نزاع با آمریکا و اسرائیل را برای فهم مخاطبانش باردیگر از نو ترسیم کند تا آنها در فضایی متفاوت با بلایی که رسانه های خارجی فارسی زبان بر سر ادراکشان می آورند، میزانسن را همانگونه که هست تماشا کنند، نه آنطور که بی بی سی، اینترنشنال، یورونیوز و... می خواهند.
باری، هم مجید واشقانی و هم صادق زیباکلام هر دو از بازیگران اصلی فرهنگ شهرت به حساب می آیند و کار با ذهنیت مردم را به خوبی بلدند و با این امر غریبه نیستند، ولی تفاوت مجری- بازیگر برنامه رُک با نویسنده کتاب «غرب چه طور غرب شد؟» آنجاست که واشقانی از قدرت موشکی ایران در جنگ تحمیلی دوازده روزه دفاع می کند و زیباکلام با فهمی کهنه نسبت به مسئله، همان حرف های قدیمی در باب جامعه باز و دموکراسی را دستمایه بیان نظراتش قرار می دهد!
پُرواضح است که در این صحنه پردازی بیننده طرف کسی که به جوانب و زوایای بحث آشنایی بیشتری دارد را می گیرد و عرصه را برای حضور دیگری در رسانه تنگ می کند.
در اینجا واشقانی با درکی عینی، واقعی و انضمامی برنده نبرد با یک چهره دانشگاهی غرب گراست، چون ابتدا حافظه تصویری تماشاچی را احضار می کند و سپس با هر حرف و کلامی به حقیقت نبرد در جنگ دوازده روزه ارجاع می دهد. حرف ها و ارجاعات زیباکلام اما با گذشت چهارماه از آن روزها هیچ تفاوتی با محتوای گفته های وی در خلال سخنرانی ها و مناظراتش در همه این سال ها ندارد و همین هم سبب می شود تا در مقابل یک هنرپیشه -که ادعایی هم در باب مسایل علوم انسانی ندارد- حرفی نو برای گفتن نداشته باشد و بیننده هم به آسانی دستش را بخواند.
رتوریک مجید واشقانی با اتکا به جهان نمایشی در جنگ نرم به کار ما می آید و باقی میکرورسانه ها هم باید همین خط را در نبود فهم درست نسبت به مفهوم جنگ نرم و اهمیت آن با قید فوریت دنبال کنند، اما نباید از یک مساله اساسی هم در این بین غافل شد. تکیه بیش از حد روی کارکرد نمایشی گفتگو و همینطور دامن زدن به فرهنگ شهرت امکان دارد وقوع امر سیاسی و سیاست در جامعه ایران را به تعویق بیندازد و جنبه ای کالایی پیدا کند که باتوجه به مصرف حداکثری ایده ها در برنامه های پیشین که با هدف جذب حداکثری مخاطب صورت می گرفت هیچ بعید نیست.
سوای این موارد گفتگوی مجید واشقانی با زیباکلام نشان داده است که دست آکادمیسین های دوستدار غرب تا چه اندازه خالی است و آنها هیچ درک درست و حتی قابل نقدی در مورد ظهور قدرت ایران باتوجه به دال مرکزی امنیت ملی ندارند و فقط با متلک پرانی می خواهند کارشان را جلو ببرند و ذهن جامعه ایران را اتمیزه کنند.
منبع: روزنامه فرهیختگان
به طور خلاصه، اما چه می شود که مخاطب عادی -و نه افسون شده توسط مدیای غربی- در دوگانه واشقانی- زیباکلام اوّلی را برمی گزیند و وقع و اهمیتی برای کارشناس حوزه سیاسی داخلی و خارجی قائل نمی شود؟
اشتباه اساسی استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران در گفتگو با بازیگر تلویزیون آنجا بود که کوشش کرد برای توجیه نظراتش در زمین واشقانی بازی کند، ولی حریف بیدی نبود که با این بادها لرزه به اندامش بیفتد و صحنه را برای یکه تازی زیباکلام ترک بگوید.
دال مرکزی زیباکلام در گفت وگوهایش با خبرگزاری ها، رسانه های چپ، راست، داخلی و خارجی کلیدواژه چیزی جُز دموکراسی و بیان طوطی وار آن در همه این سال ها نبوده است و اگر بخواهیم پکیج او را در یک کلمه خلاصه نماییم چیزی جُز این واژه به ظاهر زیبا، اما در باطن فریبنده و انتزاعی دستمان را نمی گیرد.
در عوض اما، واشقانی در حصار ناآشنایی برای سوژه مصاحبه خود، فهم واقع گرایانه ای نسبت به اتفاقات در حال وقوع داشت و توانست حسابی با طرح سؤالات چالش برانگیز زیباکلام را در گوشه رینگ گیر بیندازد و حقیقت صحنه نزاع با آمریکا و اسرائیل را برای فهم مخاطبانش بار دیگر از نو ترسیم کند تا آنها در فضایی متفاوت با بلایی که رسانه های خارجی فارسی زبان بر سر ادراکشان می آورند، میزانسن را همانگونه که هست تماشا کنند، نه آنطور که بی بی سی، اینترنشنال، یورونیوز و... آنجاست که واشقانی از قدرت موشکی ایران در جنگ تحمیلی دوازده روزه دفاع می کند و زیباکلام با فهمی کهنه نسبت به مساله، همان حرف های قدیمی در باب جامعه باز و دموکراسی را دستمایه بیان نظراتش قرار می دهد!
پُرواضح است که در این صحنه پردازی بیننده طرف کسی که به جوانب و زوایای بحث آشنایی بیشتری دارد را می گیرد و عرصه را برای حضور دیگری در رسانه تنگ می کند.
در اینجا واشقانی با درکی عینی، واقعی و انضمامی برنده نبرد با یک چهره دانشگاهی غرب گراست، چون ابتدا حافظه تصویری تماشاگر را احضار می کند و سپس با هر حرف و کلامی به حقیقت نبرد در جنگ دوازده روزه ارجاع می دهد. حرف ها و ارجاعات زیباکلام اما با گذشت چهارماه از آن روزها هیچ تفاوتی با محتوای گفته های وی در خلال سخنرانی ها و مناظراتش در همه این سال ها ندارد و همین هم سبب می شود تا در مقابل یک هنرپیشه -که ادعایی هم در باب مسائل علوم انسانی ندارد- حرفی نو برای گفتن نداشته باشد و بیننده هم به سادگی دستش را بخواند.
رتوریک مجید واشقانی با اتکا به جهان نمایشی در جنگ نرم به کار ما می آید و باقی میکرورسانه ها هم باید همین خط را در نبود فهم درست نسبت به مفهوم جنگ نرم و اهمیت آن با قید فوریت دنبال کنند، اما نباید از یک مسئله اساسی هم در این میان غافل شد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب