وقتی می گوییم دكتر گلزاری، از چه شخصیتی صحبت می كنیم؟
به گزارش جوان بین برای پاسداشت مكتوب دكتر محمود گلزاری، استاد و روانشناس پیشكسوت در گروه نخبگان خبرآنلاین
«ریموند كارور»، نویسنده ی نامدار آمریكایی داستان و مجموعه داستان مشهوری دارد با عنوان «وقتی از عشق حرف می زنیم از چه حرف می زنیم» و عنوان كتاب خاطرات «هاروكی موراكامی»، نویسنده ی نامدار ژاپنی، چنین است: «وقتی از دویدن صحبت می كنم، در چه موردی صحبت می كنم».
من هم در این جا از این دو نویسنده ی بزرگ وام می گیرم و می نویسم: «وقتی از دكتر گلزاری صحبت می نماییم، از چه فردی صحبت می كنیم». پاسخ اما به همین سادگی نیست و نیاز دارد تا ذهنم را به خوبی بكاوم تا چیزی از قلم نیفتد. ذهنم یاری ام می كند و مرا می برد به اواخر شهریور سال ۱۳۸۵، یعنی سیزده سال پیش، و به دانشكده ی روان شناسی و علوم تربیتی دانشگاه علامه طباطبایی. در مقطع كارشناسی ارشد رشته ی روان شناسی این دانشگاه پذیرفته شده بودم و روز قبل تر آمده بودم برای ثبت نام.
به دلیل یك ناهماهنگی میان آموزش و گروه، مواجهه ای نسبتاً تلخ با مدیر گروه داشتم و رفتار ایشان تا حدودی دلخور و غمگینم كرده بود كه این جا كجاست كه آمده ام! روز بعد آمده بودم تا ثبت نامم را قطعی كنم. با نگرانی از تكرار برخورد روز گذشته مدیر گروه به اتاق گروه روان شناسی پا گذاشتم ولی مدیر گروه حضور نداشت و تنها استاد حاضر در اتاق، دكتر محمود گلزاری بود. خودم را معرفی كردم و خوش آمدی پُرمهر نصیبم شد. تمام دلخوری روز گذشته از جانم شسته شد.
رفتار مهربانانه و دل سوزانه ی دكتر گلزاری تمام نیم سال اول كه روان شناسی مثبت را تدریس می كرد چون پیچ هایی عمل می كرد كه ما را به روان شناسی هر روز بیشتر و بیشتر متصل می كرد. این پیچ ها چنان نیرومند عمل كردند كه حالا بعد از سیزده سال نمی دانم اگر نبودند آیا واقعاً من را با روان شناسی كاری بود یا نه. آن روزها گذشت و رابطه ی استادی – دانشجویی به ظاهر به رابطه ی همكاری تبدیل شد. می گویم به ظاهر چونكه هنوز هم خویش را دانشجوی ایشان می دانم و روزی نیست كه درس جدیدی فرانگیرم. در رابطه ی جدید بخش های دیگری از شخصیت دكتر گلزاری برایم مكشوف شد كه به صورت خلاصه بخش هایی از این شخصیت را برایتان بازگو می كنم.
دینداری:
به خوبی می دانم كه نوشتن این جملات باب میل و مطلوب دكتر گلزاری نیست، ولی می نویسم و بیان می كنم كه مهم ترین خصوصیت ایشان، درونی كردن دین در تمام ساحت های زندگی بوده است. اعتقاد عمیقش به باورهای دینی چیزی نیست كه بتوان در یك مصداق و مثال خلاصه اش كرد. در یك كلام، مومن است و مصداق آیه ی مباركه ی « وَالَّذِینَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ».
زندگی با معنا:
در این زمانه كه بحران معنا سایه ی سنگینش را بر نوع بشر انداخته است، دیدن انسان هایی كه فارغ از چنین بحرانی هستند و هر روز با طلوع آفتاب به زندگی لبخند می زنند و آماده ی روزی رضایت بخش و پُردستاورد می شوند، امیدآفرین است. دكتر گلزاری از همین گروه است و جزء طایفه ی امیدواران عالم كه دور گردون را فراتر از دو روزی می بیند كه امكان دارد بر مراد نباشد. البته میان این خصوصیت دكتر گلزاری و انسان هایی مانند او و بازیگران نمایش امید كه این روزها بسیارند، فرق بسیار است و نیك می دانم كه در این دوران چقدر دشوار است امیدواری و مهم تر از آن، امیدآفرینی و این مهم با شور و شعار كه جوّ عمومی این روزگار است حاصل نمی گردد و محتاج دركی عمیق از انسان و جهان است.
غرق در علم همراه تفكر انتقادی:
آنچه دشمن دانش افزایی و علم آموزی است احساس بی نیازی خیلی از اساتید دانشگاه به مطالعه كتب و مقالات جدید و اتكای صرف بر دانش پیشین است. متاسفانه همین احساس بلای جان محیطهای علمی كشورمان شده و پیشرفت علمی را به موضوعی صرفا كمی و نه كیفی تبدیل نموده است. اما باید حضور داشته باشید و با چشمانتان ببینید كه دكتر محمود گلزاری چه میل عجیبی به مطالعه آموزه های جدید علمی دارد و با چه اشتیاقی به مطالعه كتابها و مقالات تازه انتشار می پردازد. البته این یادگیری هر روزه آموزه های علمی توسط ایشان بدون فیلتر تفكر انتقادی نیست؛ تفكری كه دانش روانشناسی را از مسیر فرهنگ ایرانی عبور می دهد تا آموزه های نامرتبط با ذهن و روان انسان ایرانی حذف شوند و از دریچه چنین تفكری است كه دانش بومی متولد می شود.
دقت و وسواس علمی:
تردید نداشته باشید كه هر محتوای تولیدشده – شامل كتاب و مقاله - توسط دكتر گلزاری بیشتر از سه بار توسط ایشان پیرایش شده و هر بار پیرایش یعنی تغییر و اصلاح حجم قابل توجه نسخه ی قبلی. این دقت و وسواس علمی را می توان در كلام ایشان هم درك كرد. در یك عبارت، كلمات برای دكتر گلزاری بسیار محترم اند و از همین رو در كاربرد صحیح آنها دقت بسیار زیادی می كند.
چالاكی:
مولای متقیان، امام علی (ع)، می فرمایند به درستی كه بیشترین ناله های اهل جهنم از تسویف است. تسویف را همان به فرداانداختن های مكرر دانسته اند كه متأسفانه تعداد قابل توجهی از توده ی ایرانی ها مبتلا به آن هستند. اما در مورد دكتر گلزاری ندیده ام كه كاری را به فرداها موكول كند. اگر مقرر است با فردی به صورت تلفنی صحبت كند بلافاصله تماس می گیرد و اگر مقرر است موردی اجرایی شود، بلافاصله فرآیند آنرا آغاز می كند.
آن چه نوشتم تلاشی برای پاسخ به سوال ابتدایی یادداشت بود. نمی دانم در این تلاش موفق بوده ام یا نه، ولی نیك می دانم كه برای درك درست شخصیت مهربان، صمیمی، متواضع و باثبات دكتر محمود گلزاری باید چند صباحی با او هم نشین و هم صحبت بود و دریافت كه وقتی از دكتر گلزاری صحبت می نماییم، از چه فردی صحبت می نماییم.
* كارشناس ارشد روانشناسی دانشگاه علامه طباطبایی و مدیرفنی مركز مشاوره بیدار
پاسداشت مكتوب دكتر محمود گلزاری در گروه نخبگان خبرآنلاین
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب