جهان آمادگی استفاده از قوی ترین موشک تاریخ را دارد؟
به گزارش جوان بین، سال ها یا دهه ها بعد، انسان ها بالاخره تمدنشان را به مرزهایی فراتر از کره زمین خواهند رساند و محدودیت های تکاملی را به لطف پیشرفت های تکنولوژیک و بیولوژیک از پیش رو بر خواهند داشت.
غزال زیاری: دیر یا زود پای بشر به سیارات دیگر باز خواهد شد و انسان گام به کره مریخ خواهد گذاشت و روزگاری در آنجا ساکن خواهد شد و در این بین حرف ها و ابهامات زیادی در این زمینه مطرح است.
ایلان ماسک، مدیر عامل اسپیس ایکس، در مورد خطرات اسکان انسان در کره مریخ واقع بین است. وی در سال ۲۰۲۱ در این زمینه اظهار داشته بود: «اگر یک سفر سخت و خطرناک که یک ماجراجویی باشکوه و جذاب بنظر می رسد ولی ممکنست از آن زنده برنگردید پیش رو باشد، چیزی به جز سفر به مریخ نخواهد بود. احتمالاً در آغاز مسیر سفر به مریخ، عده ای از افراد کشته خواهند شد.»
این روزها و با وجود انفجارهای گوناگون در مراحل آزمایشی، ما شاهد پیشرفت های قابل توجهی در سفینه فضایی اسپیس ایکس هستیم و چشم انداز نخستین پرتاب موفقیت آمیز مداری اسپیس ایکس در شرف تبدیل شدن به یک واقعیت ملموس است.
از همین رو چشم انداز ایلان ماسک نسبت به ماموریت های مریخ و ایجاد سکونت گاه های اولیه در آنجا، تدریجا از قلمرو رویاها فراتر رفته و بیشتر به عنوان یک سرمایه گذاری در عرصه اهداف دست یافتنی بنظر می رسد.
این روند رشد، ما را به کاوش عمیق تر در درک با اهمیت ترین چالش های پیش رویمان دعوت می کند. این چالش ها فراتر از مرزهای فناوری موشک هاست و علاوه بر تحت تاثیر قرار دادن بیولوژی، هویت ما را به عنوان یک گونه بشری عمیقا زیر سوال می برد.
وقتی استارشیپ آماده شود، ما آماده ایم؟
فرود زنده و ورود به سطح مریخ، با جوی خشن و مملو از تشعشعات، برای انسان ها خیلی مشکل و دشوار است؛ چه برسد به زندگی و بقا در سطح این سیاره که یک چالش بسیار بزرگ برای بقا خواهد بود. در این حال برخی از متفکران این سوال را مطرح می کنند که آیا می توان نسل جدیدی از بشر را ساخت که به شکل ژنتیکی برای تحمل واقعیت خشن سفرهای فضایی آماده باشند؟یا به زبانی دیگر آیا می توان با تغییر در سطح ژنتیکی فضانوردان آنها را برای دنیایی دیگر آماده کرد؟
البته به جهت اینکه قضیه روشن شود، هم اکنون، کسی یک فضانورد ژنتیکی را در لابراتوار پرورش نمی دهد و البته ایده هایی که زمانی در حد داستان های علمی تخیلی بودند، حالا در حد مفاهیم ملموس در راه تحقق هستند. الان همه ما می دانیم که تشعشعات، یک خطر قدرتمند در فضاست که می تواند موجب ایجاد سرطان و دیگر بیماریهای حاد شود. البته دانشمندان چینی قبلا پیشرفت های شایان توجهی در حوزه اصلاح ژنتیکی سلول های بنیادی جنین انسان داشته اند تا مقاومت فراطبیعی بشر در مقابل تشعشعات را ثابت کنند.
از آنجا که فضا مملو از ذرات پرانرژی است که می توانند به DNA لطمه برسانند، دانشمندان افزایش نسخه ای از p۵۳ را پیشنهاد کرده اند. P۵۳ ژنی است که به سبب نقش پررنگش در جلوگیری از ابتلای افراد به سرطان، از آن تحت عنوان "محافظ ژنوم" یاد می شود. فیل ها با نسخه های اضافی p۵۳ در بدنشان، به ندرت به سرطان مبتلا می شوند و شاید این فرمول برای فضانوردان نیز کاربردی باشد.
بیشتر بخوانید:
وقتی خوردن گوشت قرمز ناممکن می شود / عکس این اختراع اعجاب انگیز دنیا را تکان خواهد داد
در راستای نشان دادن امکان بهره گیری از چنین مفهومی، انجام نخستین آزمایش های ویرایش ژنی در ایستگاه فضایی بین المللی، کارآمدی فناوری CRISPR در فضا را ثابت کرد. این نشانه امیدوار کننده ای از پیشرفت های بالقوه دراین زمینه در آینده بنظر می رسد.
البته هنوز هیچ قانونی درباره ی به کارگیری مهندسی ژنتیک برای فضانوردان وضع نشده ولی شاید زمان این کار فرا رسیده باشد.
لزوم صیانت از سلامت فضانوردان
در مسیر کوشش برای صیانت از فضانوردان، شاید فرصت های جذابی نیز پیش رو قرار بگیرد. هم اکنون مقاومت های زیادی در مقابل ایده ویرایش ژن های انسانی در امتداد تقویت هوش یا بینایی وجود دارد. اما ناسا برای انتخاب فضانوردانش، معیارهای مشابهی را مدنظر قرار می دهد و از بین دوازده هزار متقاضی در سال ۲۰۲۱، تنها ۱۰ نفر برای کلاس های فضانوردی برای ماموریت های آینده انتخاب شدند.
در فیلمی مثل Gattaca هم ایده مشابهی را می بینیم که در آن افرادی که از نظر ژنتیکی برتری هایی داشتند، اجازه سفر به تیتان را یافتند و دیگران به آنها حسادت می کردند.
حالا وقتی بحث بقا در فضا مطرح باشد، مفهوم ژنتیکی "تناسب اندام" حساس و سرنوشت ساز می شود؛ تنها بحث توانایی فیزیکی مطرح نیست و بلکه صحبت از توانایی موجود زنده برای رشد و تولید مثل در یک محیط خاص در بین خواهد بود.
در فضا یا در سطح مریخ، آمادگی جسمانی انسان ها به شکل شایان توجهی پائین است. فضانوردی را در نظر بگیرید که لباس مخصوصی را به تن کرده که او را از شرایط محیطی نامناسب محافظ کند. چونکه بدن او به شرایط زندگی در زمینی تطبیق یافته که ژن های ما در طول میلیونها سال تکامل با این محیط سازگار شده اند.
دانشمندان ژن هایی را شناسایی کرده اند که ممکنست سطح بقای انسان را افزایش دهد. افراد ساکن تبت، ژنی به نام EPAS۱ را دارند که به آنها کمک می نماید تا در سطوح پائین اکسیژن، امکان بقای بیشتری داشته باشند. برخی افراد نوعی DNA در رابطه با مهارت های حل مسئله و کاهش سطح اضطراب در بدنشان دارند.
احتمال داشتن این همه جهش ژنتیکی در بدن یک فرد، بصورت طبیعی خیلی کم است و بنا بر این بحث بهره گیری از فناوری ویرایش ژن در نسل های بعدی به شکل گسترده ای مطرح است. جورج چرچ، یکی از چهره های سرشناس در دنیای ژنتیک در دانشکده پزشکی هاروارد، فهرستی از گونه های ژن محافظ نادر مربوط به محیطی فرازمینی را آماده کرده که در آن مواردی مثل مقاومت در مقابل درد، مقاومت در مقابل ویروس ها، کاهش خطر دیابت، سرطان و آلزایمر به چشم می خورد.
او معتقد می باشد که ما الان فراانسان هستیم و به حدی تکامل یافته ایم که اجدادمان به سختی ما را می شناسند. استدلال او نیز قابل تعمق است. ما در راه کشف کیهان، نه فقط با چالش های مهندسی فضاپیماها دست و پنجه نرم می نماییم، بلکه چالش های گوناگون مهندسی زیست هم پیش رویمان است. برای زنده ماندن در فضا، علاوه بر سازگاری با محیط، باید سریعا تکامل نیز بیابیم و نمی توانیم فقط به انتخاب طبیعی وابسته باشیم. چونکه فرآیندی آهسته است که جمعیت زیادی را طلبیده و میلیونها سال تکامل در آب و هوای مساعد موردنیاز خواهد بود که در فضا از چنین شرایطی بی بهره هستیم.
تولیدمثل در خارج از کره زمین
در مطالعه اخیر انتشار یافته در مجله بین المللی اختربیولوژی، متئو ادواردز، از چند استراتژی مختلف درباره ی سکونت کیهانی صحبت می کند. در مدل متعارف مستعمرات فضایی، سیاره مریخ به عنوان الگویی قدیمی با مفهوم استعمار فضایی جنین (ESC )تطبیق داشت. این مدل جسورانه، از انتقال جنین انسان به مستعمرات فرازمینی صحبت می کند تا بدین ترتیب رشد جنین تا بزرگسالی با ادغام اکتوژنز و روباتیک تحت نظارت قرار گیرد.
باید این را مد نظر داشت که مستعمرات سنتی فضایی ما موانع مختلفی دارند؛ همچون چالش هایی که در سطح مریخ با آن روبرو خواهیم شد، کمبود دی اکسید کربن و گرانش ناآشنای مریخ است که تقریباً ۳۸% گرانش زمین است. محیط غیرقابل سکونت و تشعشعات کشنده را نیز به این مشکلات اضافه کنید. در نتیجه بسیار بعید است که بتوان در این شرایط سخت فرازمینی، به روش های آشنای زمین برای تولید مثل اتکا نماییم.
از امید تا تردید و بازگشت نور
در حال حاضر چندین گروه تحقیقاتی بین المللی با سیستم های پشتیبانی از زندگی جنین مشغول ایجاد مسیرهای جدیدی هستند و در تلاشند تا نوزادان بسیار نارس را در محیطی شبیه به رحم مادر پرورش دهند. آنها رحم های مصنوعی خلاقانه ای مانند Biobag و پلت فرم EVE را طراحی و مهندسی کرده اند و با آزمایش بر روی جنین های نارس بره به موفقیت هایی دست یافته اند و یک تیم هلندی نیز درحال بررسی یک سیستم مشابه با فناوری شبیه سازی پیشرفته به نام PLS است.
در این راستا قدمهای بزرگی با تقلید از شرایط رحم در اواخر حاملگی برداشته شده؛ البته شناخت ما از نخستین هفته های حاملگی محدود است و دلیل آن هم سختی مشاهده وقایع درون رحم است که با محدودیت های قدیمی تحقیقات درباره ی رشد جنین در خارج از رحم پس از ۱۴ روز هم راه است. این مقررات اینروزها درحال کاهش است و امکان بررسی مواردی در این جهت برقرار است. در نتیجه این امر راه را برای پیشرفت فناوری رحم مصنوعی هموارتر می کند.
پایان شروع بعداز ۴ میلیارد سال
شخصیت هایی مثل ایلان ماسک، بن لام و جورج چرچ، این قابلیت را دارند که محدودیت های انسانی را باردیگر تعریف کنند. با اصلاحات ژنتیکی و اکتوژنز، آنها می توانند بشریت را برای چالش های منحصر به فرد کیهانی آماده کرده و به انسان برای تبدیل شدن به یک تمدن مسافر در فضا کمک کنند.
منبع: Space
۵۸۵۸
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب