افزایش خشونت خانگی مقابل زنان و كودكان در قرنطینه
به گزارش جوان بین شهروندآنلاین نوشت: نگرانی ها درباره در خطر بودن زنان و كودكان در خانواده های لطمه پذیر رو به افزایش است. فعالان حقوق كودكان و زنان و البته مسئولان سازمان بهزیستی در گفتگو با «شهروند» از بیشترشدن تماس ها با صداهای مشاور و اورژانس اجتماعی درباره كودك و همسرآزاری در خانه ها خبر می دهند و می گویند میزان تماس ها توسط خانواده ها از اول اسفند تا به حال، افزایش معنادار داشته است.
ملیحه یكی از زنان محله شوش در جنوب شهر تهران است كه این روزها در سكوت و تعطیلی بعد از شیوع كرونا، خشونت خانگی پنهان در قرنطینه را تجربه می كنند.
او روز هشتم فروردین، نامه نوشته و آنرا به دست مددكار رسانده است. تا همین دو هفته پیش از شروع سال جدید، ملیحه خانم در یك تولیدی كار می كرده اما از وقتی به سبب شیوع كرونا، كارگاه را تعطیل كرده اند، مجبور است مدام در خانه بنشیند؛ یك مصیبت تازه در ایام قرنطینه. ملیحه خانم از روز اول شروع قرنطینه خانگی، هر روز كتك خورده است؛ سه فرزند سه، هشت و ۱۲ ساله اش هم همین طور. وی در نامه اش با اشك و آه نوشته است كه شوهرش قبلا كارگر ساختمانی بوده اما چند سالی است كه معتاد شده و همه مسئولیتش در خانواده را رها كرده است. دوازدهم فروردین بود كه «ایرنا» به نقل از بهزاد وحیدنیا، مدیركل مشاوره و امور روانشناختی سازمان بهزیستی از افزایش سه برابری آمار تماسهای اختلافات زوجین در قرنطینه با صدای مشاور یا همان ۱۴۸۰ آگاهی داد و حالا محمود علی گو، مدیر كل دفتر لطمه های اجتماعی سازمان بهزیستی كشور در گفتگو با «شهروند» می گوید هرچند هنوز آمار دقیق تماس ها با اورژانس اجتماعی مشخص نشده اما تعداد تماسها با خط ۱۲۳ در یك ماه گذشته بطور قطع افزایش داشته است و این یعنی بیشتر شدن كودك آزاری و همسرآزاری كه تمركز اورژانس اجتماعی بر آن است. علی گو می گوید در ایران، قشر متوسط، قرنطینه را جدی تر گرفته است و احیانا آمار خشونت در این طبقه بالاتر رفته است: «طبقه متوسط اجتماعی لزوما دارای خشونت بیشتر نیست اما نوع خشونتش برای ما محسوس تر است؛ اینكه من بچه ام را در فشار روانی دارایی هایش بگذارم این هم نوعی از خشونت است؛ درست است كه كتكش نزدم ولی شاید اثر صدمه ای آن بیشتر باشد و حتی شاید كت زدن اثر صدمه ای كمتری هم داشته باشد. معمولا خشونت های روانی نادیده گرفته می شوند در صورتیكه در طبقه متوسط نوع خشونت ها، بیشتر روانی است. البته به نظر من این مساله اساسا در چارچوب طبقه تقسیم بندی نخواهد شد و همه بخش های جامعه را درگیر می كند.» مدیركل مشاوره و امور روانشناختی سازمان بهزیستی معتقد می باشد یكی از دلیلهای بیشتر شدن آزارهای كلامی و جسمی در خانه ها این است كه خانواده ها برای در كنار هم بودن تمرین نداشته اند و این اساسا اثرش را در همه عرصه ها گذاشته؛ همانطور كه به قول وی در صدای مشاور بهزیستی هم مسائل خانوادگی و تماس با مشاور بالا رفته است. بگفته او مسئولان سازمان بهزیستی در ایام شیوع ویروس كرونا به این جمع بندی رسیده اند كه تاكید بیشتر به مشاوره در خانواده ها می تواند بیشتر به كاهش لطمه هایی كه پس از این دوره وجود خواهد داشت، كمك نماید. بهزاد وحیدنیا، مدیركل مشاوره و امور روانشناختی سازمان بهزیستی هم در گفتگو با «شهروند» خبر می دهد كه حدود ۶۰ درصد تماس ها مربوط به مشكلات خانوادگی بوده است؛ همچون مشكلات با همسر، پدر و مادرها با فرزندان و البته مشكل با خانواده همسر. او هم مشكلات اقتصادی و بیكاری در دوران شیوع ویروس كرونا را یكی از اصلی ترین عوامل موثر در افزایش خشونت های خانگی می داند: «اگر امروز تنش های روانی وجود دارد، قسمتی از مسائل مربوط می شود به اینكه وضعیت اقتصادی مطلوبی در جامعه نداریم. اینكه مردم باید در خانه بنشینند، قسمتی از آنها تحت تاثیر فشارهای اقتصادی قرار می گیرند و بدین سبب چنین عواملی در پدیداری آزار و اذیت های خانوادگی تاثیر می گذارد. از جانب دیگر باتوجه به افزایش نگرانی ها و اضطراب ها در جامعه كه هیچكس هم منكرش نیست، شرایط اجتماعی حاكم هم ممكنست نقش داشته باشد. در قرنطینه خانگی، اعضای خانواده ها كنار هم در خانه ها هستند، میزان ارتباطات و تماس ها بین آنها بیشتر می شود؛ یعنی افزایش گفتگوها و تنش ها. در همه اختلاف هایی كه بین زوجین وجود دارد، رگه هایی از آزار و خشونت را می شود دید. لزوما همه آنها جسمی نیست؛ مسامحه، تخریب عاطفی و انواع آزارها بین زوجین، والد و بچه و حتی سالمندان وجود دارد. سالمندآزاری هم اكنون یكی از موضوعات مهم و قابل توجه درمیان آزارهاست. » بگفته وحیدنیا، درصدی از مسائلی كه توسط خانواده ها در تماس ها از اسفندماه مطرح شده، به اختلافات سلیقه ای درباره نوع رفتار در شرایط بحران، مباحث تربیت كودك، بلوغ و نوجوانی و نیازهای آنها به ارتباطات اجتماعی و كوشش برای حفظ سلامت خانواده بوده است؛ خصوصاً نگرانی در خانواده هایی كه افراد های ریسك مانند سالمند و معلول و … داشته اند. كودكان بیشتر كتك می خورند این روزها نگرانی درباره وضعیت كودكان در خانه ها، خصوصاً در خانواده های شلوغ هم افزایش داشته است. برخی از فعالان حقوق كودكان در گفتگو با «شهروند» می گویند برخوردهای جسمی و كلامی با تعداد زیادی از كودكان در خانه ها افزایش داشته است. یاسمن دادور، مسئول كارشناسان «صدای یارا»- نخستین خط تلفن كمك فكری به كودكان و نوجوانان- می گوید شروع قرنطینه در شرایطی كه مردم چندان آمادگی اش را نداشته اند، سبب مشكلاتی در خانواده ها شده است: «در هر حال الان شرایطی است كه خیلی ها شرایط قرنطینه را جدی گرفته اند یا مجبور شدند كه جدی بگیرند و الان در منزل اند. داستانی كه این میان پیش می آید داستان بچه هاست. شاید بچه ها روزی ۵ -۶ ساعت مهد بودند، مدرسه بودند یا كارهای دیگری داشته اند مثلا باشگاه می رفتند، كلاس می رفتند ولی الان این اتفاق نمی افتد. این نوع حضور رو در رو و مستقیم والدین و فرزندان منجر به بروز یك سری تعارضات در خانه می شود، این تعارضات ممكنست تعارضات فعلی باشند، ممكن هم است تعارضات قبلی باشند كه حل نشده مانده و الان باردیگر پراهمیت می شوند.» او ادامه می دهد: «حالا اینها را كنار مشكلات دیگر والدین بگذارید. مثلا همه كه درآمد ندارند یا همه پس انداز ندارند، همه كه نمی توانند دوركار باشند. همه اینها موجب می شود یك سری تنش در خانه به وجود بیاید؛ این تنشها هم برای حل شدنشان نیاز به یك سری مهارت ها دارند كه البته خیلی وقت ها هم والدین فاقدش هستند و هم كودك و نوجوان. مثلا بعضی خانه ها خیلی كوچك است و پدر و مادر با چهار بچه در یك خانه ۶۰ متری زندگی می كنند، پس فضای امنیت فیزیكی كم است. ممكنست نوجوانی واقعا احتیاج داشته باشد یكی دو ساعت برای خودش باشد ولی الان آن فضا را ندارد و همه اینها موجب بروز خشونت می شود.» دادور می گوید: «در حال حاضر در مهارت های فرزندپروری مشكل داریم؛ پدر و مادرها در ایام قرنطینه خانگی نمی دانند اوقات بچه ها را چطور پر كنند، هم آنها عاصی اند و هم بچه ها. بچه های ما یاد نگرفته اند خودشان را سرگرم كند، پدر و مادرها هم یاد نگرفته اند كه چطور می شود در خانه با بچه ها كار مشاركتی كرد. بیشتر تماس ها درباره مشكلات رفتاری بچه ها و پرخاشگری است كه والدین در مقابل آنها یا واكنش های اجتنابی دارند یا واكنش های پرخاشگرانه. از جانب دیگر درگیری بین خواهر و برادرها خصوصاً در خانه های كوچك خیلی زیاد است كه والدین را مستاصل می كند و آنها با ما تماس می گیرند. مثلا ممكنست برخی از والدین خشونت فیزیكی انجام دهند یا خشونت كلامی داشته باشند و بچه را تهدید كنند و از ادبیات درست استفاده نكنند. مواقعی هم برعكس می شود آنقدر محبت زیاد به بچه در دوران قرنطینه بكنند مثلا یك سری وعده به بچه بدهند. اینها همه موجب این می شود كه در روند تربیت و رشد بچه مشكل به وجود بیاید حالا به هر نحوی كه باشد. اساسا برای مشاورهای ما هم این داستان زیاد پیش آمده كه مثلا مواجه بودند با تماسهای تلفنی ای كه والدین نمی دانستند وقت بچه را چطور در خانه پر كنند و بچه دائم حوصله اش سر می رود.» او معتقد می باشد اینها را باید كنار مسائلی گذاشت كه پدر و مادرها این روزها با آن دست به گریبانند: «این چالش ها را باید كنار تعارضاتی دید كه والدین با هم از قبل داشته اند و حالا به سبب شرایط بحرانی بیشتر هم شده اند. معمولا در این شرایط زنان و كودكان بیشترین لطمه را می بینند. در ایران به صورت سنتی، كارهای خانه به عهده زن است و بدین سبب اگر این روزها كه همه خانه اند، كارها مشاركتی نباشد، این زن ها هستند كه بار پختن و شستن و … را به دوش می كشند و این اساسا از لحاظ روانی برایشان فرساینده است.» احوال كودكان كار و خیابان هم این روزها خود، حكایت دیگر است. چند هفته بعد از نگرانی ها درباره در معرض بودن بیشتر این كودكان در مقابل كرونا، حالا برخی از فعالان حقوق كودكان می گویند كم شدن درآمد آنها در خیابان باعث شده آنها در معرض خشونت بیشتری در خانه هایشان باشند. فاطمه قاسم زاده، عضو انجمن پشتیبانی از حقوق كودكان در این زمینه به «شهروند» می گوید اعضای این انجمن گزارش هایی را درباره افزایش خشونت ها مقابل كودكان كار و خیابان دریافت كرده اند: «هنوز عده ای از این كودكان، مجبورند برای كار به خیابان ها بروند، خصوصاً در بخش زباله گردی. پدر و مادرهای برخی از این كودكان آنها را مجبور به كار می كنند و وقتی آنها این روزها دست خالی به خانه برمیگردند، كتك میخورند و فحش می شنوند. پدری كه عادت كرده كه مثلا به سبب اعتیاد یا به هر علت دیگری خانه باشد و بچه هایش كار بكنند حالا كه اصلا برای بچه ها كاری پیدا نمی گردد، چون دیگر كسی از آنها خرید نمی كند نا ممكن است كه نسبت به بچه اش خشونت نشان ندهد؛ چون نزدیك تر از زن و بچه اش كسی در دسترسش نیست كه خشونتش را به آنها نشان دهد. از جانب دیگر گزارش هایی هم به ما داده شده است كه در خانواده های كم تر برخوردار، امكانات كمتری برای سرگرمی یا بازی بچه ها در فضای محدود خانه وجود دارد و این منجر به خشونت مقابل كودكان شده است. من این خشونتها را بعنوان یك آگهی می بینم و زمینه خطر كه در میان خانواده های متوسط و پایین تر و اقشار لطمه پذیر وجود دارد.» خشونت در «حاشیه» فعالان اجتماعی می گویند افزایش خشونت های خانگی در حاشیه شهرها و محلات لطمه خیز جدی تر است. مریم حبیب زاده، عضو جمعیت امام علی (ع) دراین باره به «شهروند» می گوید كه میزان خشونت های خانگی برای بانوانی كه این خشونت را همیشه در خانه هایشان داشته اند، بیشتر شده است: «آنها بیرون خانه كار می كرده اند، حالا در خانه اند، برخی شوهران شان معتاد هستند. هرچند در محلات حاشیه، قرنطینه مانند دیگر مناطق شهری اتفاق نیفتاده است.؛ به این علت كه بیشترشان كارگان روزمزدند یا دستفروشان و بچه های كار. آنها كار را تعطیل نكرده اند و در معرض مبتلاشدن به كرونا هستند. اما به هر حال شرایط اخیر موجب می شود كه ناخودآگاه آنها بیشتر در معرض خشونت باشند. در محلات حاشیه زندگی ها خیلی فشرده تر است، چندین خانواده با هم در یك خانه زندگی می كنند و اساسا بیشتر در كنار هم بودن، خشونت مقابل زنان و كودكان در این خانه ها را بیشتر می كند. چون مثلا مرد خانه معتاد است و می خواهد مواد مصرف كند، در حالت عادی زن و بچه اش بیرون كار می كنند و او به كارش می رسد ولی حالا آنها دائم در خانه اند، تنش به وجود می آورد. اگر معتاد هم نباشد، مردانی كه كارگران روزمرد بوده اند، حالا منبع درآمدشان را از دست داده اند؛ خود این تنش روحی و روانی به وجود می آورد و اساسا خشونت را بیشتر می كند.» ۲۳۵۲۳۵
منبع: جوان بین
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب