نویسنده کودک باید ایده یابی کند
نویسنده کودک و نوجوان درباره‌ی چگونگی سوژه یابی برای نوشتن قصه اظهار داشت: من به طور معمول وقتی می خواهم سراغ پیداکردن ایده یا سوژه بروم از خودم شروع می کنم چون به نظر من ایده ها همیشه وجود دارند و این ما هستیم که باید آنها را پیدا کرده و از آنها استفاده نمائیم.
به گزارش روابط عمومی انجمن نویسندگان کودک و نوجوان مجید راستی در نشست مجازی کارگروه نقد و بررسی داستان انجمن نویسندگان کودک و نوجوان اظهار داشت: برای یافتن سوژه به طور معمول اول به سراغ تخیل می روم و از آن زاویه به موضوعات مختلف فکر می کنم؛ به آنها نزدیکتر می شوم؛ آنها را مطالعه یا مشاهده می کنم و اهتمام می کنم از درون آنچه وجود دارد چیزی پیدا کنم که به درد نوشتن قصه بخورد.
وی اضافه کرد: من برای هر چیزی تعریف شخصیتی قائل می شوم؛ چونکه به اعتقاد من هر یک از تصاویر و واژه ها شخصیت دارند و این ما هستیم که باید اهتمام نماییم با خلق شخصیت های تازه چه از مفاهیم و چه از ظواهر به قدری به آنها نزدیک شویم که آن ایده و سوژه و فکر متعلق به خودمان شود.
راستی درباره‌ی مکانیزم عمل برای سوژه های سفارشی ناشران، تصریح کرد: سفارشی کارکردن گاهی این را می رساند که نویسنده از خودش مایه نمی گذارد و باید ببیند طرف سفارش دهنده چه می خواهد و من فکر می کنم اگر ناشر به کسی سفارش می دهد به این مفهوم است که بگوید در فلان زمینه بیشتر کار کنید و ما در آن زمینه باتوجه به همه موضوعات و پیام های تکراری یک شکل و نوع تازه به وجود میآوریم و این شکل جدید است که کار را قابل توجه می کند. بدین سبب نویسنده باید چه در حوزه هایی که از او می خواهند و چه در عناوینی که خودش به سراغ آنها می رود، آن فکر را با شخصیت تازه متعلق به خودش کند. بنا بر این نویسنده باید همیشه اهتمام کند در ردیف اول کلاس یادگیری بنشیند تا بتواند به پیشرفت لایتناهی ادامه دهد.
عضو انجمن نویسندگان کودک و نوجوان در بخش دیگری از این جلسه با اشاره به این مساله که هنگام سوژه یابی ذهن باید به آرامش و حرکت درونی برسد تا نویسنده را از لایه های تاریک ذهنی بیرون کشیده و به نقطه ای از شعف برساند، اضافه کرد: من در چنین مواقعی به دنیایی از قصه وارد می شوم که در آنها به صورتی رنگ، بو، روشنی، حرکت، فکر و تخیل هست و حتی گاهی با کار ساده ای مثل سؤال سازی این حس را تقویت می کنم. من اهتمام می کنم سؤال هایی بسازم که واگرا باشد نه همگرا. سؤال های همگرا سؤال هایی هستند که ما را به یک جواب می رسانند و مثل این که پایتخت ایران کجاست که همه به آن یک جواب می دهند. اما سؤال های واگرای چندین جوابی موجب بازشدن گره های ذهن می شوند و این کار را حتی برای انتخاب نام قصه هم می توان انجام داد. مثلاَ اگر باران نمی بارید چه اتفاقی می افتاد؟ که هر کسی برای آن یک جواب دارد.
خالق مجموعه‌ی ماجراهای علی کوچولو در بخش دیگری از سخنان خود درباره‌ی جایگاه ایده در داستان کودک اظهار داشت: بچه ها عاشق تکرارند؛ چون در هر تکراری شناختی تازه نسبت به قصه پیدا می کنند و هر بار قصه را می شنوند چیز تازه ای از آن کشف می کنند. بنا بر این است که دوست دارند قصه های شنیدنی مورد طبع خودرا بارها و بارها بشنوند. بدین سبب تکرار فوق العاده مهمست و این اهمیت در رشد مخاطب خودش را نشان میدهد. اما ایده، قسمتی از کار است و اگر نویسنده نتواند یک ایده‌ی خوب را به قصه تبدیل کند آن ایده جایگاه خودش را از دست می دهد.
راستی اضافه کرد: اگر در قصه هر چیزی به درستی در جای خود قرار بگیرد، آن مجموعه از هر نظر دلنشین خواهد بود. ایده به اندازه‌ی زبان و زبان به اندازه‌ی بازی با کلمات و بازی با کلمات به اندازه‌ی خلق شخصیت مهم هستند. ایده قدم اولی است که اگر بتوانیم با آن فضایی ایجاد نماییم که مخاطب وجودش را یکپارچه در اختیار شنیدن قصه قرار دهد، می توان گفت قصه موفق بوده است و در غیر این صورت ایده هم مثل هر چیز دیگری دور ریخته خواهد شد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب