چند پیام اتوبوس خوابی
آشکاری فقر و نداری با چند دقیقه خواب ناآرام
جوان بین: سرمای زمستان و نداشتن پول کافی برای یک خواب راحت حتی در یک مسافرخانه، چهره زمخت فقر را نه فقط به رخ اتوبوس خوابان پایتخت کشانده بلکه مشهودتر شدن فقر و بی خانمانی را به جامعه هم نشان میدهد. 12 تا 25 هزار تومان پرداخت می کنند و اتوبوس های 24 ساعته تهران سقفی می شود برای چند دقیقه خواب ناآرام و مقطعی شان.
سیدحسن موسوی چلک، رییس انجمن مددکاران اجتماعی ایران در گفت و گو با ایسنا، با بیان این که موضوع «اتوبوس خوابی» که امسال نمود بیشتری پیدا کرده حاصل چند عامل و چند متغیر است، اظهار می کند: بی گمان «فقر» یکی از مهم ترین عوامل موثر بر افزایش این پدیده است؛ اگر فردی مسافر باشد و وضع مالی خوبی داشته باشد، طبیعتا سراغ اتوبوس خوابی نمی رود. اگر فردی همراهِ بیمار باشد و وضع مالی خوبی داشته باشد، اتوبوس خواب نمی گردد. اگر فرد حداقل سرپناه را داشته باشد به سراغ اتوبوس خوابی نمی رود. حتی افرادی که برای کار فصلی یا هفتگی از شهرستان به تهران می آیند و مجبور هستند شب ها در تهران بمانند، طبیعتا به سراغ اتوبوس نمی روند.
وی پدیده «اتوبوس خوابی» را از چند منظر لطمه شناسی و مورد بررسی قرار می دهد و می گوید: افراد اتوبوس خواب شاید از نظر فرهنگی، سنی، سوابق و وضعیت با یکدیگر متفاوت باشند، اما همه آنها یک خاصیت مشترک دارند و آن «نداشتن سرپناه در شهر» است؛ کنار هم بودن افراد با چنین خاصیت هایی می تواند نگرانی هایی در زمینه افزایش لطمه های اجتماعی به همراه داشته باشد، خصوصاً اگر تعدادی از این افراد سابقه جرم و لطمه های اجتماعی مختلفی همچون سرقت، درگیری در زمینه اعتیاد، تکدی، روابط نامشروع و... را داشته باشند.
رییس انجمن مددکاران اجتماعی ایران ادامه می دهد: طبیعتا گعده های ناهمگن این چنینی می تواند لطمه های مختلفی را به همراه داشته باشد. بطور معمول افرادی که چنین شرایطی را (اتوبوس خوابی) مکررا تجربه می کنند عزت نفس شان خدشه دار می شود.
وی با اشاره به تاثیر اتوبوس خوابی بر وضعیت روان افراد یادآور می شود: فردی عادی را تصور کنید که در شب خواب بدی را تجربه می کند. فردای آن روز، شادابی و نشاط را در وضعیت عادی ندارد، چه برسد به فردی که در اتوبوس می خوابد. اساسا افرادی که در اتوبوس می خوابند، خوابی راحت و آرامش لازم برای خوابیدن را ندارند و بطور کلی بعد از مدتی آرامش و سلامت روانی شان تحت تاثیر قرار می گیرد.
موسوی چلک در ادامه به تاثیر اتوبوس خوابی و پیامی که این پدیده به جامعه می دهد اشاره می کند و می افزاید: «اتوبوس خوابی» نشان از مشهودتر شدن فقر و بی خانمانی، بی ثباتی یا تزلزل در خانواده، کاهش مسئولیت اجتماعی و عمیق تر شدن مشکلاتی که خودرا به شکل اتوبوس خوابی نشان می دهد، است.
به گفته ی ایشان، «اتوبوس خواب ها» چند گروه هستند و طبیعتا برای مدیریت این افراد نه فقط مدیریت شهری، بلکه سازمان های مرتبط دیگر نیز باید دراین زمینه همکاری داشته باشند. بطور مثال اگر افرادی به سبب فقر و نداری مجبور به اتوبوس خوابی هستند، اگر فرد دارای معلولیتی است که کسی را ندارد و... طبیعتا باید سازمان های مسئول همکاری لازم را داشته باشند، به طوریکه بلافاصله پس از شناسایی، این افراد به سازمان های مربوطه ارجاع شوند.
رییس انجمن مددکاران اجتماعی ایران خاطرنشان می کند: هرچند که شهرداری در زمینه مدیریت شهری به سبب مسئولیت هایی که در حوزه بی خانمانی برعهده دارد، گرمخانه ها و سامان سراهایی را تاسیس کرده، اما اتوبوس برای شهرداری می تواند وسیله ای برای انتقال افراد بی خانمان به مکانی که بتوانند در آنجا استراحت کنند، است.
موسوی چلک با استناد به اصل ۲۱ و ۲۹ قانون اساسی، یکی از وظایف حاکمیت را «رسیدگی به فقرا» می داند و معتقد می باشد که شهرداری با همکاری فرمانداری و سازمان هایی که در مصوبه سال ۱۳۸۷ شورای عالی اداری هستند، می توانند برنامه ریزی کرده و با بهره گیری از همه ظرفیت ها، حتی خیرین و سازمان های غیردولتی شرایطی فراهم آورند تا «اتوبوس خوابی» به یک پدیده جدید مستمر تبدیل نشود.
وی با تاکید بر این که خیلی از کشورهایی که با چنین شرایطی روبرو بودند، دولت ها خودرا بی تفاوت در مقابل این افراد ندانستند، می افزاید: پس ممکنست دیده بانی جامعه و دیده بانی پدیده های اجتماعی نیازمند بازبینی در برنامه ها باشد.
رییس انجمن مددکاران اجتماعی ایران با تاکید بر این که «اتوبوس خوابی» یکی از پدیده هایی است که عمدتاً به سبب فقر، نابسامانی خانواده و... به وجود می آید، تصریح می کند: اتوبوس خوابی در کشوری با این همه منابع و با این میزان ظرفیت بالفعل و بالقوه، نهایت شرمندگی در قبال مردم اش است. نباید خودرا قانع نماییم که اتوبوسی برای خواب این افراد وجود دارد. شان و عزت نفس مردم ایران را آنقدر تقلیل ندهیم و پایین نیاوریم.
وی با اعلان اینکه تحریم ها و سیاست کشورهای بیگانه را نفی نمی کنم، معتقد می باشد که بخش عمده ای از این شرایط محصول بد مدیریت شدن حوزه اقتصاد، نادیده گرفته شدن دیدگاه های کارشناسی، به کار گرفتن مدیران غیرمتخصص و محصول نادیده گرفتن جمعیتی است که فکر می نماییم خودشان مقصر چنین شرایطی هستند. ما در چنین شرایطی اگر نگاه منصفانه ای داشته باشیم باید ببینیم مدیریت و دولت به مفهوم عام چه کرده که چنین شرایطی به وجود آمده است؟ خانواده چه نقشی داشته و اتوبوس خواب ها چه نقشی دارند؟ اما ما پدیده اتوبوس خوابی را فقط به فرد تقلیل ندهیم، تقلیل دادن این پدیده، عوامل و دلیلهای گسترش آن به مدلول فرار از مسئولیت و فرافکنی مسئولان است.
منبع: جوان بین
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب