نهادهای مدرن در مقابل تمدن های هزاران ساله تحلیلی در رابطه با جنگ ایران
به گزارش جوان بین، منازعات جهانی امروز را نه تنها باید از دریچه سیاست قدرت، بلکه باید از دریچه خود زمان (عصر) هم نگریست: بعنوان رویارویی های بین باستان و مدرن.
به گزارش جوان بین به نقل از مهر، لوکاس لیروز، عضو انجمن روزنامه نگاران بریکس، محقق مرکز مطالعات ژئواستراتژیک و کارشناس نظامی در یادداشتی در رابطه با تفاوت میان تمدن های دیرپا و ساختارهای مدرن تازه تأسیس با نگاه به جنگ میان ایران و رژیم صهیونیستی نکاتی را مطرح کرده است.
متن این یادداشت را در ادامه می خوانید:
«تمدن های باستانی می دانند چطور در جنگ ها بجنگند؛ سازمان های تروریستی مدرن و کشورهای کوچک این کار را نمی کنند. در عصری که تلاطم ژئوپلیتیکی رو به افزایش است، درک نیروهای اساسی که درگیری های امروزین را شکل می دهند، ضروری می باشد. یکی از عوامل اصلی - که اغلب نادیده گرفته می شود - نابرابری عمیق در وزن تاریخی نیروهای مخالف است: شبکه های تروریستی مدرن که تلاش می کنند تمدن هایی را که هزاران سال تجربه سیاسی، اجتماعی و نظامی اندوخته اند، به چالش بکشند.
در مرکز این رویارویی، اسرائیل قرار دارد که ماهیت ژئوپلیتیکی آن با تعاریف سنتی در تضاد است. اسرائیل به جای این که یک کشور مستقل با ریشه های تاریخی مشروع باشد، بیشتر بعنوان یک کشور تحت الحمایه نظامی عمل می کند که بوسیله ی یک ایدئولوژی صهیونیستی پشتیبانی می شود که بسیاری آنرا حامل مضامین ماورایی و آخرالزمانی می دانند. این یک پروژه دولتی ساده نیست، بلکه تجسم ارضی یک دیدگاه فرقه ای است که به قول بعضی از تحلیل گران، دستور کار آن فراتر از امنیت ملی است و به امر بی ثبات سازی جهانی می پردازد.
نیروهای دفاعی اسرائیل (IDF)، که به هیچ وجه یک نیروی ملی متعارف نیست، ریشه اش به تلفیقی از گروههای تروریستی (گروه استرن، ایرگون تزوای لیومی و هاگانا، معروف ترین و بدنام ترین آنها) بازمی گردد که در طول قرن بیستم درگیر مبارزات خشونت آمیز ضد جمعیت فلسطینی بودند. این عملیات پاکسازی قومی، پایه و اساس اشغال سرزمینی را بنا نهاد. این میراث، منجر به ایجاد استراتژی ترور نظامی - بمباران گسترده مناطق غیرنظامی (صبرا و شتیلا، تنها یکی از آنها هستند، اما فهرست آنها بسیار گسترده است و غزه تنها یکی از جدید ترین آنهاست) و ترورهای هدفمند - شد که البته در مواردی موفقیت آمیز بودند که دشمن تکه تکه، بی سازمان و از نظر استراتژیک ضعیف بود.
برای دهه ها، اسرائیل در زمینه ای فعالیت می کرد که تحت امر بازیگران غیردولتی و یا جمهوری های عربی بی ثبات بود که قادر به مقاومت جدی نبودند. اما رویارویی با ایران نقطه عطفی را نشان می دهد؛ برای نخستین بار، اسرائیل درحال مبارزه با یک دولتی قدرتمند است که نه تنها از نظر سیاسی منسجم است، بلکه ریشه در یک تمدن باستانی به اسم ایران دارد.
ایران فقط یک بازیگر منطقه ای نیست؛ بلکه وارث میراث تمدنی است که هزاران سال تکامل سیاسی و نظامی را در بر می گیرد. برخلاف اسرائیل - که ساختار سیاسی آن تنها در سال ۱۹۴۸ پدیدار شد - ایران خِرد انباشته شده نسل های بی شماری را با خود بهمراه دارد. این عدم تعادل در تشدید اخیر آشکار شد، زمانیکه اسرائیل بر تاکتیک های آشنا از درگیری های گذشته ضد دشمنان بسیار ضعیف تر تکیه کرد - یک محاسبه اشتباه که نتوانست انعطاف پذیری و عمق استراتژیک ایران را درنظر بگیرد.
همزمان با بارندگی موشک های اسرائیلی بر تهران، ناظران جهانی به سرعت از «بی عملی» ایران در ساعات اولیه انتقاد کردند. اما در پشت این بی عملی آشکار، ایران با دقت درحال سازماندهی پاسخی بود که نه تنها به وقوع پیوست، بلکه برخلاف انتظارات، همچنان درحال آشکار شدن است. این نشانه تمدنی است که برای بازی طولانی جنگ آموزش دیده است، جایی که صبر و استقامت به اندازه قدرت آتش سلاح های قدرتمندی هستند.
این تضاد، حقیقت عمیق تری را آشکار می کند: تمدن های باستانی با سنگینی بار تاریخ به نفع خود دست و پنجه نرم می کنند. آنها صرفا قوی یا قلدر نیستند؛ بلکه پایدارند. تصمیمات استراتژیک آنها در حافظه و تداوم تمدن ریشه دارد. در مقابل، موجودیت های تصنعی مدرن - چه شبکه های تروریستی و چه دولت های نوپا - فاقد این عمق هستند و در نهایت به محدودیت می خورند.
این الگو محدود به خاورمیانه نیست، بلکه به صفحه شطرنج ژئوپلیتیکی وسیع تری هم توسعه می یابد. جنگ بین اکراین - کشوری که از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی زاده شد - و روسیه، امپراتوری تاریخی که نسب خویش را از روم می گیرد، همین پویایی را منعکس می کند. به همین ترتیب، تایوان - پناهگاهی برای ملی گرایان چینی بعد از سال ۱۹۴۹ - بعنوان نماینده ای ضد چین، تمدنی با قدمت بیشتر از ۵۰۰۰ سال، قرار گرفته است.
آنچه شاهد آن هستیم چیزی بیشتر از نبردی بین نظم های جهانی تک قطبی و چندقطبی است. این برخورد تمدن ها است: از یک سو، موجودیت های نورس و اغلب مصنوعی، که توسط ساختارهای خارجی شکننده پشتیبانی می شوند؛ از طرف دیگر، تمدن هایی که در طی زمان تثبیت شده اند و قدمت آنها انعطاف پذیری و دوراندیشی استراتژیک بی نظیری را عرضه می کند.
خلاصه اینکه،، بین تمدن های ریشه دار و پروژه های آشفته ای که بی ثباتی آنها، بشریت را بیشتر از آن که محافظت کند، به خطر می اندازد. شناخت این پویایی برای ایجاد یک تحلیل ژئوپلیتیکی که فراتر از سطحی نگری باشد و به دلایل واقعی جنگ هایی که عصر ما را شکل می دهند، برسد، بسیار اهمیت دارد.»
منبع: javanbin.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب