بی دولتی در فرهنگ اگر وزارت خانه نباشد چه اتفاقی می افتد؟
به گزارش جوان بین، شرایط حاکم بر وضعیت فرهنگی و هنری یادآور این نکته است که در وضعیت بی دولتی در این زمینه قرار داریم و بعید است اتفاق جدیدی را جز شانه خالی کردن شاهد باشیم.
به گزارش جوان بین به نقل از مهر، «اختیارات محدود است و پاسخگویی تقریبا نامحدود. شما به حوزه ای وارد می شوید که اختیارات حداقلی است، هم در روی کاغذ و هم در عمل. اما حوزه پاسخ گویی خیلی حداکثری و نامحدود است». این جملات را سیدعباس صالحی قبل از این که در دولت دوازدهم سکان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را به دست بگیرد؛ ابراز کرده بود.
با این وصف حالا یک سال از نشستن سیدعباس صالحی بر صندلی این وزارت خانه در دولت چهاردهم می گذرد و باید مروری داشت بر کارنامه ای که صالحی در طول این یک سال از خود به جا گذاشته است.
مرور کارنامه یک سال عملکرد وزارت خانه ای که بخش های مختلفی دارد، در یک مطلب منطقی نیست، ولی با عنایت به همین نامحدود بودن این شائبه به وجود می آید که «در» برای وزارت خانه فرهنگ و ارشاد اسلامی بر همان پاشنه می چرخد و به بهانه «اختیارات محدود» قرار نیست؛ اتفاقی بیفتد؟ در صورتیکه باید خاطرنشان کرد عملکرد سیدعباس صالحی زمینه محدود شدن اختیاراتش را دامن زده است.
وقتی او مسئولیت بخشهایی که در اختیار دارد را به آسانی واگذار می کند و برای مشارکت پررنگ چانه زنی نمی کند و بابت عملکرد توضیحی نمی دهد و به شیوه «بگذریم» بهره می برد، طبیعی است که روز به روز این دامنه محدودتر هم شود.
سید عباس صالحی در حالی در دولت چهاردهم وارد این وزارت خانه شد که پیش از این یک دوره در این جایگاه حضور داشته و با فراز و فرودهای این وزارت خانه آشنا بوده است. حتی سیدعباس صالحی از شرایط کشور و تغییراتی که از سال ۹۶ که او برای نخستین مرتبه وارد این وزارت خانه شد تا سال ۱۴۰۳ که مجدد پا به این وزارت خانه گذاشته، با خبر بوده است. برای همین نمی توان این توجیه را که این شخصیت از شرایط باخبر نبوده، پذیرفت.
او تنگناهای مالی و بروکراسی حاکم را می شناخته و با علم وارد این عرصه شده است، ولی عملکرد این وزارت خانه در مواردی این ذهنیت را بوجود می آورد که برنامه ای برای پیشرفت فرهنگی و توجه به این حوزه وجود ندارد و برنامه هایی که در دستور کار است بیشتر به برنامه های فرهنگی یک ستاد انتخاباتی شباهت دارد.
وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی جز توجه به مناسبت ها و رویدادهای فرهنگی که در هر صورت برگزار می گردند، اقدامی که بتوان آنرا به عنوان یک نشانه از حضور وزارت خانه در فضای فرهنگی کشور حکایت کند، از خود بروز نداده است. بعنوان مثال «شعار» ایران فقط تهران نیست که بارها از طرف دولت مطرح شده و این وزارت خانه هم روی آن تأکید دارد، به برگزاری رویدادها در شهرهایی غیر از تهران خلاصه شده و نشانه ای از ایجاد زیرساخت و گسترش عدالت فرهنگی در سرتاسر کشور مشاهده نمی گردد.
دسترسی به کتاب های تازه انتشار یافته، دسترسی متناسب با درآمد در این وضعیت معیشتی به اجراهای روز موسیقی، دسترسی به فیلم های روز سینمای ایران در سرتاسر کشور و… همچون کارهایی است که در این وزارت خانه باید برای آنها تدبیری اندیشیده شود، ولی در عمل چنین اتفاقی نمی افتد و چرخه تولید را معیوب می کند. در صورتیکه اگر تولیدات فرهنگی و هنری در سرتاسر کشور در دسترس باشند تولیدکننده نیز به ادامه فعالیت خود دلگرم می شود و با انرژی بیشتری برای ادامه فعالیتش تلاش می کند.
این فقط مختص به بخش دسترسی مخاطبان بود در صورتیکه با نشستن پای صحبت ناشران از وضعیت آشفته بازار کاغذ سخن خواهند گفت. این وضعیت در بازار کاغذ یادآور شرایطی است که به نظر می آید فرهنگ و هنر در وضعیت بی دولتی به سر می برد. داستان کاغذ فقط مختص فعالیت ناشران نیست، بلکه روزنامه ها نیز از این وضعیت رنج می برند و دولت جز با حواله دادن به آینده کاری نمی نماید. سیدعباس صالحی در آخرین اظهارنظر در حیاط دولت درباره ی کاغذ اظهار داشته بود: «واردات کاغذ دنبال می شود و مسئله درحال پیگیری است و امیدواریم بزودی در این مورد اخبار خوبی را به مردم برسانیم.» اما روشن نیست این بزودی چه زمانی است و مقرر است کی به نتیجه برسد؟
شیوه پاسخگویی وزیر ارشاد در رویارویی با خبرنگاران هم نشان از وزیری که پاسخگوی مسایل باشد ندارد. این در شرایطی است که مسئولان در سخنرانی ها بارها به این که خبرنگاران رکنی از ارکان دموکراسی و مطالبه گری در جامعه هستند، اشاره می کنند، ولی وقتی با پرسش مواجه می شوند با پاسخ هایی که بوی محافظه کاری می دهند خبرنگاران را دست به سر کرده و از پذیرش مسئولیت خود شانه خالی می کنند. کافی است مروری بر اظهارات وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی طی ماه های اخیر داشته باشیم تا ببینیم که شیوه پاسخگویی بیش از این که شبیه پاسخگویی باشد، نوعی فرار از پاسخ دادن است.
در حالی که اتفاقاتی طی ماه های اخیر افتاده که احتیاج به روشنگری از طرف وزیر ارشاد داشته، ولی ایشان در عمل چنین کاری نکرده و از کنار اتفاقات گذر کرده است. اگر شرایط اداره حوزه فرهنگ و هنر کشور در این شرایط دشوار است که حتما همینطور است، بهتر است وزیر شفاف درباره ی این شرایط سخن بگوید، برای اینکه اهالی فرهنگ و هنر با توضیح نه تنها قانع می شوند بلکه بر همراهی خود می افزایند، ولی شیوه «مکتوم» نگه داشتن و پاسخ ندادن نه تنها درمان و راهکار این وضعیت نیست، بلکه سبب نگرانی و دلخوری اهالی فرهنگ و هنر می شود.
وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره ی خیلی از موضوعات رویه سکوت و فراموش شدن امور را در پیش گرفته و این ذهنیت را تقویت می کند که اگر این وزارت خانه در فضای فرهنگ و هنر کشور نباشد چه اتفاقی رقم نخواهد خورد؟
عملکرد بخش های مختلف از معاونت فرهنگی گرفته تا سازمان سینمایی و سایر بخش ها این سوال را بوجود می آورد که در صورت خالی بودن این بخش ها چه لطمه ای وارد می آید؟
وزارتخانه ای که بخش های مختلف آن با سرپرست اداره شده و می شود و در آخرین مورد پس از برکناری بدون توضیح و دلیل معاون هنری از طرف وزیر ارشاد، سرپرستی برای آن انتخاب شد و کارها به شکل «اتوپایلوت» صورت می گیرد و کسی نگران این وضعیت نیست، غیر از دادن مجوز نشر و مجوز ساخت اثر چه اثری در حوزه فرهنگ و هنر دارد؟
آیا این برنامه ای از پیش تعیین شده است که ارشاد به بهانه کاهش تصدی گری و تقلیل دادن نقش خود به دستگاه اعطای مجوز در عمل از بازیگری در این حوزه خارج شود؟
بدنه مدیران پیر و فرسوده ای که کار نکردن شان به چشم نمی آید و مدیری که اهل دویدن برای فرهنگ و هنر باشد را کنار می زند و با سکوت برکناری او را برگزار می نماید، نشان از روحیه ای است که در ساختمان بهارستان جریان دارد و بعید است کسی بابت این وضعیت پرسشی داشته باشد. این ها پرسش هایی است که بعید است وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به آنها پاسخ دهد، ولی ضروری است درباره ی آنها بیشتر فکر شود.
به طور خلاصه، وقتی او مسئولیت بخشهایی که در اختیار دارد را به سادگی واگذار می کند و برای مشارکت پررنگ چانه زنی نمی کند و بابت عملکرد توضیحی نمی دهد و به شیوه بگذریم بهره می برد، طبیعی است که روز به روز این دامنه محدودتر هم شود. او تنگناهای مالی و بروکراسی حاکم را می شناخته و با علم وارد این عرصه شده است، ولی عملکرد این وزارت خانه در مواردی این ذهنیت را بوجود می آورد که برنامه ای برای پیشرفت فرهنگی و توجه به این حوزه وجود ندارد و برنامه هایی که در دستور کار است بیشتر به برنامه های فرهنگی یک ستاد انتخاباتی شباهت دارد. اگر شرایط اداره حوزه فرهنگ و هنر کشور در این شرایط دشوار است که حتماً همین طور است، بهتر است وزیر شفاف در رابطه با ی این شرایط سخن بگوید، به جهت اینکه اهالی فرهنگ و هنر با توضیح نه فقط قانع می شوند بلکه بر همراهی خود می افزایند، ولی شیوه مکتوم نگه داشتن و پاسخ ندادن نه فقط درمان و راهکار این وضعیت نیست، بلکه سبب نگرانی و دلخوری اهالی فرهنگ و هنر می شود.
منبع: javanbin.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب