فرار از 20سال تباهی
جوان بین: زمانی را که برای نخستین بار مواد مخدر مصرف کرد، خیلی خوب به یاد دارد؛ شنبه، روزی بود که مادرشوهرش برای التیام درد ناشی از واریس حاملگی وافور را گوشه دهانش گذاشت؛ «خودش می داد، من که بلد نبودم بکشم». از یکبار مصرف در هفته می رسد به هفته ای دو روز، سه روز و بعد هم هر روز، تا آنجایی که مصرف تریاک در او شدت می گیرد. برای موعد زایمان هم دلسوزی های بی جای مادرشوهر سر باز می کند که چون می خواهی به بیمارستان بروی اگر تریاک بخوری معده درد می گیری پس برات «شیره» می کنم.
به گزارش جوان بین به نقل از ایسنا، حدودا ۱۰۰ روز پیش بود که بدون هیچ وسیله شخصی، تنها با یک دست لباس بر تن به همراه مدارک هویتی، شبانه خودش را راهی خانه ای امن در جنوب تهران می کند تا پس از ۲۰ سال تباهی و سیاهی، زندگی اش را از چنگ مواد افیونی بیرون بکشد و خویش را نجات دهد؛ از زندگی آغشته شده به سراسر نشئگی و خماری.
معاشرتی است و خوش برخورد. لحن آرامی دارد، اما در عین آرام بودن، کمی از شیطنت درونی اش را هم چاشنی گفتارش می کند. نامش زهراست و یکی از هزاران زنی است که در بند دود و تریاک و وافور و شیشه بوده. ۱۸ سالش بوده که به خواسته پدرش با پسری که دوست پدرش بوده، ازدواج می کند و از ثمره این ازدواج ۶ ماهه، صاحب یک پسر می شود، طولی هم نمی کشد که به علت اختلافات و نداشتن هیچ تفاهم و وجه اشتراکی با همسرش، زندگی شان دوام نمی آورد و کارشان به جدایی می کشد.
دو سال در کنار پسرش زندگی و او را بزرگ می کند ولی عاقبت کودکش را از او جدا و راهی خانه پدرش می کنند. پس از این جدایی، به یکی از اقوام پدرش که از قضا مستاجر خانه شان هم بوده دل می بازد و با او ازدواج می کند. ماجرای اعتیاد او هم دقیقاً از همین جا آغاز می شود؛ ۲۳ سالگی و همزمان با ازدواج دومش. کسی که وقتی فردی در کنارش سیگار می کشید حال خوبی نداشت و از این که لباسش بو بگیرد خجالت می کشید، حالا آلوده شده بود به تریاک و شیره و شیشه و کراک.
با لحنی که به خاطر جای خالی چند دندان میان دندان های دیگر، صدایش تغییر کرده، می گوید: «زندگیمون خوب بود. بد نبود. نه همسرم اعتیاد داشت و نه من. اصلا نمی دونستم اعتیاد چیه؟ همیشه میگن هیچگاه منم نکن چون سرت میاد. آبستن شدم و یک پسر به دنیا آوردم؛ "ایمان"». چشمانش برق می زند. بادی به غبغب می اندازد و از سر غرور می گوید: «الان پسرم مربی غواصان یکی از جزایر جنوبه و این افتخار منه. وقتی یک سال و نیم تا دو سالش شد پدرم با شوهرم هی سر این که چرا یک روز در میون کار می کنی جر و بحث کردن».
پدر زهرا سرباغبان بود و به قول زهرا به شکلی تمامی درخت های پارک شهر به دست پدرش کاشته شده اند. درختانی که حالا شاید بعضی هایشان همسن و سال زهرا باشند. همسر زهرا هم باغبان بود و این شغل را هم پدر زهرا برایش دست و پا کرده بود، اما از آنجاییکه سودای عاشقی، هوش و حواس زهرا و همسرش را گرفته بود، همسر زهرا هرچند وقت یکبار به سر کار می رفت. به یاد عشق دوران جوانی اش که می افتد خنده سرمستانه ای بر لبانش می نشیند. «همسرم به خاطر این که منو خیلی دوست داشت و منم خیلی دوستش داشتم سرکار نمی رفت، منم هیچی نمی گفتم. دوست داشتم پیشم باشه. به خاطر همین بابا خیلی ناراحت بود، می گفت مرد باید کار کنه.»
زهرا و شوهرش با وجود همه نصیحت های پدرش، گوششان به این حرفها بدهکار نبود و شوهر زهرا همچنان هرچند وقت یکبار کار می کرد تا جایی که دیگر جر و بحث میان پدر و شوهر زهرا بالا می گیرد و زهرا و همسرش مجبور می شوند برای ادامه زندگی به مشهد بروند. در همان مشهد هم پسر دومش را آبستن می شود و در این میان لجبازی های شوهر زهرا بیخ پیدا می کند که دیگر حق ارتباط با خانواده ات را نداری. زهرا می گوید: «در حین حاملگی، واریس حاملگی و افسردگی گرفتم؛ استخوان دردهای خیلی شدید و همین سبب شد که بیرون نرم و توی خونه باشم. یواش یواش این پادردها خیلی شدت گرفته بود و مادرشوهرم گفت نمی خواد قرص و دارو مصرف کنی. بارداری، بیا یه دود تریاک بزن.»
می پرسم، از اعتیاد مادرشوهرتان اطلاع داشتی؟ که می گوید: «از اول می دونستم که مصرف می کرد. اصلا پیش از خواستگاری چون فامیل بودیم می دونستم که مصرف می کنه.»
پدرت به خاطر اعتیاد مادرشوهرت مخالفتی با ازدواجت نکرد؟ که می گوید: «خب فامیلشون بود و دیده بود من هم دوستش دارم. گفته بود همسر اولش رو من گفته بودم ولی این رو که دیگه خودش برگزیده. همسرم مصرف کننده نبود؛ مصرف کننده بود ولی ترک کرده بود. من یه دود گرفتم دیدم ااا... انگار آبی که ریختن روی آتیش، یهو خاموش شد. چه چیز خوبی! شما حساب کن من چند شب بود که نخوابیده بودم. می دونستم تریاکه اما می گفتم من که معتاد نمی شم، کی با یه دود معتاد می شه؟ بعد کی می خواد بفهمه؟ یه دود کشیدم، آروم شدم و لذت لعنتی مواد افتاد توی من. چون یه جورایی خانواده ما اعتیاد داشت؛ پدر من مصرف کننده بود ولی ما هیچگاه ندیده بودیم و نمی دونستیم مواد چیه و تریاک چیه؛ مواد رو دست مادرشوهرم دیدم. اول که تریاک رو دیدم فکر کردم قره قوروته. گفتم یه ذره از این قره قوروتا به من بده. بابا گفت نه، یه موقع یه همچین چیزی جایی دیدی نخوریا. قره قوروت نیست، این تریاکه. بعد که نخستین دود رو کشیدم درونم فوران زد».
روزی که برای نخستین بار مواد مخدر مصرف کرد را خیلی خوب به خاطر دارد؛ «شنبه» بود: « من شنبه شروع کردم کشیدن تا هفته دیگه نکشیدم. هفته دیگه شنبه اش دقیقاً همون ساعت باردیگر پادرد من آغاز شد. دیگه اواخر زایمان چون روم نمیشد بگم به من بدید بکشم؛ می رفتم جلو مادرشوهر می گفتم آآآی، پاهام... مُردم... همین یه کلمه و لوله تو دهنم بود. (مادرشوهرم) خودش می داد، من که بلد نبودم بکشم.»
زهرا اینطور باور دارد که به علت این که پدرش مصرف کننده بوده، به شکلی بیماری در او هم سر باز کرده است. «من دوتا برادرام سیگاری نیستن. هر دوتاشون هم دکتر. دو تا خواهرام کارمند. مادرم اصلا دوست نداشت ما با خانواده پدرم زندگی نماییم. اصلا نمی خواست رفت و آمد نماییم، می گفت اینا اهل دود و دمن. مادرم خیلی با ازدواج دومم مخالف بود ولی بابام یه جورایی موافق.»
تریاک کشیدنش همانا و هفته ای یک بار مصرف هم همانا. «خیلی آرومم می کرد. دیگه اون اضطراب و هیجان رو نداشتم. گریه نمی کردم. دوست داشتم کار کنم و برم بیرون. میگن شیشه دوپامین مغز رو می کنه هزار تا. یک انسان معمولی دوپامین مغزش صدتاست و وقتی شیشه می کشه این میشه هزارتا. حالا شما حساب کن هزارتا انرژی یهو بره توی مغز؛ میشی فوق العاده باهوش. هم اکنون ما می گیم رد می دیم ولی اون موقع برای ما هوشمون بالا می رفت.»
همان یک مرتبه که زهرا برای آرام شدن پا دردش توسط مادرشوهر آغاز به مصرف تریاک کرد کافی بود تا بخشی از زندگی او را گره بزند به تباهی. بعد از آن پسر دوم زهرا در شکم مادرش اعتیاد پیدا می کند. «البته من پسر دومم خبر نداره که توی شکم من معتاد بود و وقتی به دنیا اومد ترکش دادن. اینارو خبر نداره. اصلا نمی خواستم بدونم.»
به مرور زمان مصرف زهرا از یکبار مصرف در هفته می رسد به هفته ای دو روز، سه روز و بعد هم هر روز. موعد زایمان زهرا که فرا می رسد دلسوزی های بی جای مادرشوهر سر باز می کند: «مادرشوهرم گفتش چون می خواهی بری بیمارستان، تریاک بخوری معده درد می گیری؛ من برات شیره می کنم. یه سر سوزن شیره بخور. شیره رو می خوردم و احتیاج به دود هم نبود، چون از دود بدم میومد و می گفتم لباس بو می گیره، همونطور برای من خرد خرد کن من می خورم.»
وقتی شوهرتان فهمید معتاد شدید چه واکنشی داشت؟ که می گوید: «دیگه خودش بهم می داد. قشنگ از زمان بارداریم می دونست، چون سه تاییمون می شستیم و می کشیدیم... اون زودتر از من آغاز کرده بود، اما مخفیانه می کشید و من نمی دونستم. از زمانی که پاش رسید شهرشون اون آغاز کرده بود.»
پس از زایمان زهرا و مشخص شدن اعتیاد نوزادش، پدر زهرا از راه آشنا و فامیل با خبر و راهی مشهد می شود و دختر و نوه هایش را با خود به تهران می آورد. چند ماه پس از این موضوع، مادرشوهر زهرا فوت می کند و شوهر زهرا هم برای بازگشت همسرش راهی تهران می شود، اما پدر زهرا تحت هیچ شرایطی راضی نمی گردد که دخترش باردیگر به آن زندگی تن دهد و در این میان طبقه پایین خانه باردیگر سقفی به منظور زندگی زهرا می شود. «شوهرم رفت مشهد و اوردز کرد. گویا هروئین کشیده بود که فوت شد. پیش پدر و مادرم موندم. بابام هم به خاطر این که متوجه شده بود مصرف می کنم، من انکار کردم، ترک کردم تا وقتی که پدرم فوت کرد.»
زهرا تا یکسال پس از فوت پدرش در همان خانه پدری زندگی می کند و برای تأمین زندگی بعنوان پرستار کار کرد و گاهی هم برای تأمین خرج و مخارج زندگی اش در خانه ها نظافت می کرد: «یکسال پس از فوت پدرم، رفتم بچه ها رو ببرم پارک که دیدم یه آقایی داره به یه خانومی تریاک می فروشه و من هم شروع کردم. بار اول رفتم خریدم و اومدم و خوردم و باردیگر آغاز شد.»
در همین حین اما مادر و برادر زهرا تصمیم به فروش خانه می گیرند و عذرش را می خواهند. سکوت می کند و پس از وقفه ای کوتاه میان صحبت هایش می گوید: «بعد از این که بابا فوت کرد، داداشم و مامانم زیاد با من خوب نبودن، چون بابا منو خیلی حمایت می کرد. انگار یه جورایی هووی مادرم بودم، ولی بابا که فوت کرد انگار کمر من شکست. یکی از دوستام دید دارم روانی می شم توی اون خونه، کمکم کرد و گفت بیا بریم منطقه ای به اسم "شمیران نو". اونجا خونه هاش ارزونه، پول قبل از من، کرایه از تو.» «دومین چیزی که از دست دادم دوستم بود که به هلند رفت و پول پیش خونه رو هم از من نگرفت. اون موقع ۲ میلیون تومن پول پیش داده بود.»
زهرا ادامه می دهد: «اونقدر توی خونه ها کار می کردم که دیگه خسته شده بودم، یعنی دیگه توان کار رو نداشتم و مصرف هم روز به روز زیادتر می شد؛ تریاک می خوردم می رفتم سرکار.»
درباره ساقی های مواد مخدر و نحوه تهیه مواد که از او می پرسیم می گوید: «دیگه وقتی مصرف کننده بشی و بیفتی توش خودت قلقش دستت میاد که از کی باید بخری و کجا باید بری بخری. وقتی اومدم توی محله شمیران نو، چون بامداد می رفتم سرکار و شب میومدم یه گوشه وایمیستادم و میدیدم مثلاً ساقیاشون کی هستن و من چون یه جورایی یه غرور کاذبی داشتم و با خودم می گفتم من معتاد بشم؟ معتاد بودم ها ولی عین کبکی که سرش رو می کنه توی برف و پشتش رو به همه می کنه و میگه هیچکس من رو نمی بینه، منم همه می دونستن مواد مخدر مصرف می کنم. می گشتم ساقی که سر به زیرتر بود و زیاد اهل پررویی نبود پیدا می کردم. بهش می گفتم ببین من دارم بهت پول میدما، یعنی یه مرد هستم، پول میدم جنس می گیرم پس چشمت رو درویش می کنی. می دونستم که ناخالصی زیاد دارن، یه زن جوان که می رفت می گفتن خب دیگه معتاده.»
زهرا ادامه می دهد: «همیشه می گم بنویس یه زن معتاد و هزار تا علامت تعجب بزن جلوش؛ زن معتاد رو به فحاشی می زنن؛ دزد می زنن؛ حالا هزاری هم این کار رو نکرده باشه اما چون انگ معتادی روشه خود به خود پسوند اسمت می شه؛ پس نمی تونی انکار کنی؛ خیلی هم برای تهیه کردنش سختم بود.»
داستان زندگی زهرا که به اینجا می رسد، از آشنایی اش با عباس که ساقی مواد مخدرش بوده تعریف می کند؛ پسری که فرزند ارشد خانواده بود و خانواده اش راضی به ازدواج با زنی که دو فرزند داشت نبودند و می گفتند مگر می شود پسر بزرگ یک خانواده با زنی که دو فرزند دارد، ازدواج کند. هرچند که آنها با یکدیگر ازدواج می کنند، اما بهانه های خانواده عباس به خاطر گذشته زهرا سبب می شود در زندگی زهرا و عباس دخالت و برایشان مشکل ایجاد شود: «با آقایی دوست شدم. دوست که نه، ساقیم شده بود. گفته بود شما اونجوری هستی، آدرس خونه ات رو بده من یه ساعتی میام دم خونه ات بهت مواد می دم و می رم. تا دو سه ماه همچنین به همین رویه بود و راحت شده بودم. همین که از سرکارم تعطیل می شدم زنگ می زدم بهش می گفتم من فلان ساعت می رسم دم در، تا این که یه روز اومد گفت من می تونم شب اینجا بمونم؟ گفتم چطور مگه؟ گفت مامورها دنبالم هستن و جای خواب ندارم، می تونم یه شب بمونم؟. الکی گفت و می خواست راه باز کنه، چون هیچگاه بهش بهاء نمی دادم، فقط پول می دادم و مواد می گرفتم و می اومدم داخل. بهش گفتم باشه، عیب نداره. این دفعه سوم حقیقتا عاشق شدم، اگه برای شوهر دومم یه نوع دلبستگی و محبت و یه نوع نیاز محبت بود، اما من واقعا این دفعه عاشق شده بودم.»
«خانواده اش خیلی کوشیدن که ما از هم جدا بشیم. منم دیگه پول برای مواد نمی دادم. شوهرم خودش میاورد و می کشید و چون کشنده بود منم بغل دستش می شستم. اونم تریاک می کشید تا این که یواش یواش عاشق هم شدیم. دیگه تمام هوش و حواس من در کنار مصرف کردنمو از دست دادم و همسرم شده بود همه چیه من. من بدجوری عاشق شده بودم تا جایی که اونقدر گشتم که دوتا بچه هام رو بهزیستی بذارم، چون شرایط گذاشته بود که من با بچه هات نمی تونم زندگی کنم، خودت باید باشی. خانواده ام نمی تونن قبول کنن و من بچه هام رو فدای عشقم کردم.»
زهرا به خاطر شرط و شروطی که خانواده عباس برایش وضع کرده بودند مجبور می شود دو فرزند ۱۰ و ۷ ساله اش را به یک مرکز نگهداری بسپارد. «فکر می کردم یکی دو سال که با همسرم خوب بشم، می تونم برشون گردونم. بچه هارو گذاشتم اونجا و بهشون گفتم میام دنبالتون، ولی دیگه نرفتم تا این که بچه هام اونجا بزرگ شدن و من اومدم با عباس زندگی کردم. هم اکنون خداروشکر می کنم که بچه ها پیش خودم نبودن، وگرنه همین شکلی که من معتاد شدم، بزرگ می شدن و بچه هام یا باید هم اکنون مصرف کننده بودن یا فروشنده. خداروشکر که بین بد و بدتر، بد رو انتخاب کردم.»
پس از واگذاری فرزندانش به یک مرکز نگهداری، میان عباس و زهرا صیغه محرمیت خوانده می شود؛ صیغه ای ۵ ساله، تا مبادا حقوق پدر زهرا به علت ازدواجش قطع شود: «شروع کردم به کشیدن. از تریاک تبدیل شد به شیشه، از شیشه به کراک و این اواخر هم که دیگه فقط شیشه می کشیدم. از زمانی که با عباس ازدواج کردم، مصرف تمام مواد رو تجربه کردم و دختر اولم رو پس از ۱۰ سال آبستن شدم.» زهرا پس از تولد نخستین دخترش مبینا، متوجه اعتیاد نوزادش می شود. در این میان مبینا توسط عمه اش بزرگ و زهرا و عباس با موافقت خودشان برای ترک اعتیاد، راهی کمپ می شوند. پس از ترک اعتیاد، با همراهی خواهر شوهرش تصمیم می گیرند تا زندگی شان را از نو بسازند: «وقتی ترک کردیم، خواهرشوهرم منزل خودشون چون کوچیک بود و جای دیگه مستاجر بودن رو به ما دادن و ما ۸ سال اونجا زندگی کردیم. یواش یواش زندگیمون رو درست کردیم، ماشین خریدیم و همسرم مسافرکشی می کرد. پس از سه سال متوجه شدم که آبستن هستم. اون زمان دیگه مصرف کننده نبودیم و دختر سومم سالم به دنیا اومد. داشتیم زندگی مون رو می کردیم تا این که متوجه شدیم شوهرم دزدکی می ره خونه مادرش و مواد مصرف می کنه و مادرش هم به ما نمی گه. اخلاقش هم بد شده بود. بهونه گیری می کرد. تا تقی به توقی می خورد داد و بیداد می کرد، کتک می زد و فحش می داد.»
علت پنهان کردن اعتیاد باردیگر عباس توسط مادرش را که جویا می شوم، اینطور می گوید: «مادرشوهرم به خاطر ترس از تنهایی، راضی بوده بچه هاش کنارش باشن، اما هرکاری دوست دارن انجام بدن. طی این مدت باز برادرشوهرم رو به جرم دزدی گرفتن و به جهت اینکه مادرشوهرم تنها نباشه قرعه به نام من افتاد که بیا برو شمیران نو، مامان تنهاست تا دوره برادرشوهرم تموم بشه و از زندان بیاد. تمام مشکلات منم توی اون ۵ سال بود. وقتی رفتیم دیگه شوهرم رو نمی تونستم کنترل کنم. ماشین رو فروختیم. اون توی مواد بود، دیگه منم گفتم تو داری می کشی منم می کشم. من ترک می کردم اون می کشید. تا این که عباس آغاز کرد به بدرفتاری. من رو ۵ ماه بردن کمپ نگه داشتن به خاطر این که ترک کنم اما جای من رو توی خونه یه دختر ۲۰ ساله گرفت، زنش نبود اما مادرش از خداش بود که یه جوری پسرش از من جدا بشه. من که رفتم کمپ دیگه بچه ها پیش عمه شون بودن و منم از سال گذشته بچه هام رو ندیدم.»
«بعد از سه چهار ماه که از کمپ اومدم دیگه بچه هام پیشم نبودن و خودم تنها پیش مادرشوهرم بودم؛ یه جورایی برای مادرشون کلفت می خواستن، شوهرم که نمی اومد، بچه هامم که پیش عمه شون بودن. منو فقط می خواستن که بمونم پیش مادرشون. پس از اینکه از کمپ اومدم پس از سه، چهار ماه باردیگر شروع کردم به مصرف کردن؛ با خودم می گفتم برای چی زندگی کنم؟ اینا که بچه ها رو از من جدا کردن، شوهرم هم که نمیاد، پس یک نوکر می خوان دیگه. پس من مواد بکشم. شوهرم هم خودش برام مواد میاورد و می رفت. هفته به هفته نمی اومد. خانواده اش می خواستن ما از هم جدا بشیم. نمی تونستم برخی از کاراشون رو قبول کنم؛ من معتادم، ولی شخصیت دارم، شعور دارم. فهم دارم. از کمپ که اومدم دو سه ماهی پاک بودم، شوهرم برام مواد آورد و کشیدم. هر وقت ترک می کردم خودش برام مواد میاورد، اصلا این اواخر می گفت من تو رو پاک نمی خوام، مصرف کنی می خوامت.»زهرا دیگر تاب زندگی با عباس و خانواده اش را نمی آورد و شبانه با کارت شناسایی و دفترچه بیمه راهی مسیر "سرای مهر" (مرکز نگهداری از زنان و کودکان و مادران بهبود یافته از اعتیاد و کارتن خوابی) می شود.
زهرا می گوید: «مصرف کننده بودم ولی خسته شده بودم، می گفتم اینا علنا دیگه فحش میدن و هزار یک خواسته از آدم دارن، فحاشی می کنن به خاطر این که مواد میخوان به من بدن؟ تازه خرجمم که با خودم بود. می گفتم پس من دیوانه ام اینجا وایستاده ام. واقعا می خواستم ترک کنم چون دیگه ترور شخصیتی شده بودم. زنی بودم که خودم روی پای خودم وایمیستادم. زنی بودم که نون آور خودم و دوتا بچه بودم، بعد یه دفعه اینقدر تحقیر بشم؟ خانمایی که کارتن خوابن واقعا می تونن یه اراده قوی داشته باشن که خودشون رو بکشن بالا. زهرا که اینجا نشسته، ترک کرده. کاری کردم که یک مرد معتاد نکرده. خود معرف اومدم و به خودم قبولوندم که برای هدفی باید از اینجا برم بیرون. زهرا اومده اینجا خودش رو بسازه و بره بیرون و چهار نفر دیگه رو هم بسازه.»
حالا بیشتر از ۱۰۰ روز از پاکی زهرا می گذرد. ۱۰۰ روز پاکی بدون هیچ مصرف و اعتیاد به مواد مخدر. می گوید: «دوساله که درگیرم بچه هامو ببینم چون پیش عمه شونن. شوهرم هم که پیش مادرشه.» اما با این وجود دست روی دست نمی گذارد، هدف اش را مشخص کرده: «راه اندازی یک کارگاه خیاطی».
یکی از آثار هنری "زهرا"
منبع: جوان بین
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب