خونگرمی این هیولا را در آب ایجاد کرد!
جوان بین: به گزارش جوان بین، زومیت نوشت: دمای بدن گرم تر از دمای آب دریا امکان دارد به مگالودون ها کمک کرده باشد سریع تر شنا کنند و طعمه خویش را به دام بیندازند.
شواهد جدید نشان داده است مگالودون (Otodus megalodon) تاحدودی خونگرم بود. پژوهشگران به تازگی در مجله PNAS گزارش کردند که آثار شیمیایی برجای مانده در فسیل دندان های مگالودون نشان داده است دمای بدن این کوسه باستانی نسبت به آب های اطرافش بالاتر بود. به گزارش ساینس نیوز، تجزیه وتحلیل کربن و اکسیژن در دندان مگالودون و کوسه های زنده و منقرض شده دیگر نشان داد دمای بدن این کوسه غول پیکر حدود ۷ درجه سانتیگراد گرم تر از دمای تخمینی آب دریا در آن زمان بود.
خصوصیت خونگرم بودن امکان دارد مانند شمشیر دولبه عمل کرده باشد. این خصوصیت امکان دارد به مگالودون کمک کرده باشد تا به شکارچی رأس هرم تبدیل گردد و طول آن به ۲۰ متر برسد و آنرا به یکی از بزرگ ترین گوشتخوارانی تبدیل نموده باشد که تاکنون روی زمین زندگی کرده است.
اما اشتهای وحشتناک این کوسه امکان دارد درنهایت به نابودی آن کمک کرده باشد. رابرت ایگل، دانشمند زیست زمین شیمی دریایی از دانشگاه کالیفرنیا لس آنجلس می گوید داشتن جثه بزرگ هزینه متابولیک به همراه دارد: بدن های بزرگ تر به غذای بیشتر نیاز دارند و کوسه های بزرگ امکان دارد با تغییر اقلیم و کمیاب تر شدن غذا در معرض انقراض قرار گرفته باشند.
مگالودون (در مرکز این تصویر درحال شکار فوک) خونگرم تر از کوسه سفید بزرگ (بالا سمت چپ) بود. خونگرم بودن امکان دارد به این کوسه کمک کرده باشد به جثه بزرگی برسد، اما درنهایت با کاهش منابع غذایی باعث نابودی آن هم شده باشد.
پستانداران به خاطر توانایی افزایش نرخ متابولیسم و حفظ دمای بدن حتی در محیط های سردتر معروف هستند و این صفت خونگرم بودن نامیده می شود. اما بعضی از تبارهای ماهی های زنده و منقرض شده خصوصیت «خونگرمی منطقه ای» را دارند؛ به این صورت که دمای بعضی از قسمت های بدن خویش را بالاتر از دمای محیط اطراف حفظ می کنند. خیلی از کوسه سانان (گروهی که شامل گونه هایی مانند کوسه ماکو و کوسه سفید بزرگ می شود) دارای این قابلیت هستند.
جک کوپر، دیرین زیست شناس دانشگاه سوانسی ولز که در مطالعه جدید مشارکتی نداشت، می گوید: «خونگرمی منطقه ای، یکی از دو مسیر تکاملی شناخته شده به سمت دستیابی به جثه بزرگ در کوسه ها است. مسیر دیگر تغذیه به روش پالیده خواری است که کوسه هایی مانند کوسه نهنگ ها از آن استفاده می نمایند.»
دانشمندان مدت ها است برپایه شواهدی مانند تخمین شکل بدن و همینطور سرعت احتمالی شنا و انرژی مورد نیاز آن فکر می کردند مگالودون دارای خصوصیت خونگرم بودن منطقه ای بود. همینطور این کوسه دارای محدوده جغرافیایی پهناوری در سراسر دنیا بود و در آب های سرد و همینطور در آب های گرم شکار می کرد که حاکی از خونگرم بودن آن است.
مطالعه اخیر کوپر و همکارانش که بدن کوسه را به شکل سه بعدی مدل سازی کرد، تخمین زد که مگالودون بالغ ابرشکارچی اقیانوس پیمایی بود که می توانست سریع تر از تمام گونه های زنده کوسه شنا کند و طعمه ای به اندازه بزرگ ترین شکارچیان امروزی را به صورت کامل بخورد.
ایگل می گوید سؤالی که وجود دارد، این نیست که آیا مگالودون واقعاً خونگرم بوده یا نه، بلکه اینست که تاچه حد خونگرم بوده! پژوهشگران دراین باره کنجکاو بودند که دمای بدن این کوسه با دمای بدن کوسه سفید بزرگ (Carcharodon carcharias) که در اواخر دوره حکمرانی مگالودون ها ظاهر شد، چه تفاوتی داشت.
مگالودون حدود ۲۳ میلیون سال پیش ظاهر شد و چیزی حدود ۳٫۵ میلیون تا ۲٫۶ میلیون سال پیش منقرض شد. کوسه های سفید بزرگ درحدود ۳٫۵ میلیون سال پیش ظاهر شدند و بر سر غذا با عموزاده های بزرگ خود رقابت می کردند. یکی از فرضیات دانشمندان اینست که این رقابت در انقراض مگالودون نقش داشت. تغییرات اقلیمی در دوره پلیوسن (۵٫۳ میلیون تا ۲٫۶ میلیون سال پیش) به کاهش جمعیت پستانداران دریایی منجر گردید که منبع غذایی اصلی برای هر دو کوسه به شمار می رفتند. ایگل می گوید: «ٰکارچارودون ها (کوسه های سفید بزرگ) بسیار کوچک تر بودند و باقی ماندند، درحالی که اوتادوس منقرض شد. کارچارودون ها احتمالا برای حفظ نرخ متابولیک خود به غذای کمتری نیاز داشتند.»
پژوهشگران برای به دست آوردن شواهد مستقیم تر از دمای بدن این کوسه ها و درک بهتر متابولیسم آنها به تنها فسیل هایی که از این کوسه ها بر جای مانده، یعنی دندان هایشان، روی آوردند.
دندان های فسیل شده اطلاعات محیطی فراوانی را عرضه می دهند. مینای دندان حاوی شکل سنگین و سبک یا ایزوتوپ های کربن، اکسیژن و سایر عناصر است و فراوانی نسبی این ایزوتوپ ها با دمای بدن ارتباط دارد.
ایگل و همکارانش از تکنیکی استفاده کردند که فراوانی ایزوتوپ های سنگین متصل به سایر ایزوتوپ های سنگین (اشکال سنگین کربن و اکسیژن) پیوند شده به هم را بعنوان نوعی دماسنج ژئوشیمیایی باستانی بررسی می کند. فراوانی این پیوندها فقط تحت تاثیر گرما قرار می گیرد و نسبت به استفاده از فراوانی ایزوتوپی یک عنصر، دماسنج واضح تری عرضه می کند.
پژوهشگران از تکنیک مذکور روی دندان های کوسه های مختلف و همینطور فسیل سایر معاصران باستانی آنها مانند نهنگ ها و نرم تنان استفاده کردند (نرم تنان کاملا خونسرد هستند و دمای آب اقیانوس را نشان می دهند).
داده ها نشان می دهند هر دو کوسه تاحدی خونگرم بودند. متوسط دمای بدن مگالودون بالاتر از آب های اطرافش بود و همینطور از متوسط دمای بدن کوسه سفید هم بالاتر بود (متوسط دمای بدن مگالودون حدود ۲۷ درجه سانتیگراد و متوسط دمای بدن کوسه سفید حدود ۲۲ درجه سانتیگراد تخمین زده شد). البته هیچ یک از این کوسه ها مانند پستانداران دریایی نظیر نهنگ های گروه آب بازسانان دندان دار و آب بازسانان بی دندان خونگرم نبودند.
کوپر می گوید: «دمای بدن بالاتر مگالودون به او اجازه می داد سریع تر و بیشتر شنا کند و شانس خویش را برای مواجهه با طعمه افزایش دهد؛ اما اگر دسترسی به غذا کاهش پیدا می کرد، مگالودون نمی توانست نیازهای انرژی بالای خویش را برآورده سازد. این احتمال وجود دارد که وقتی در حدود ۳ میلیون سال پیش، تغییر سطح آب دریا در دوره پلیوسن به کاهش غذای کوسه ها منجر گردید، مگالودون ها به خاطر گرسنگی به انقراض کشیده شدند.»
ایگل و همکارانش درحال بررسی این مورد هستند که آیا خونگرم بودن مگالودون اول اتفاق افتاده یا این که وضعیت شکارچی رأس هرم غذایی آن. ایگل می گوید: «برای این که جثه شما تا این حد بزرگ شود، به سطح تغذیه ای بالا نیاز دارید. اما آیا برای رسیدن به آن سطح تغذیه ای بالا (شکارچی رأس هرم غذایی) به خونگرم بودن نیاز است؟ امیدواریم با بررسی بیشتر این داستان تکاملی را روشن نماییم.»
227227
منبع: جوان بین
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب